Copacabana & La Paz

Mijn reis gaat verder naar alweer het vierde land. Vanuit Puno, Peru ging ik de grens over naar Bolivia. Het was een busrit van slechts drie uurtjes, we reisden overdag, niks aan de hand. Natuurlijk bij mij wel weer wat aan de hand. Toen ik eindelijk aan de beurt was bij het grenskantoor, bleek dat ik mijn papiertje van binnenkomst in Peru nodig had om er weer uit te gaan. Dit had ik ergens in een boek geplakt en nooit meer naar omgekeken. Rennen naar de bus en gelukkig vond ik het briefje. Ik scheurde het uit het boek en met het briefje, wat meer kapot was dan heel rende ik terug. Ik kon opnieuw in de rij. Toen de meneer m'n briefje zag keek hij niet heel blij maar ik dacht, hier moet je het maar mee doen. Ik kreeg een exit stempel en de stempel voor Bolivia was gelukkig zo gefixt. Ook weer overleeft. 

Mijn eerste bestemming was Copacabana. Een klein plaatsje aan het Titicaca meer. Dit is het hoogst bevaarbare meer ter wereld op ongeveer 3800 meter. Hier ging ik met de boot naar Isla del Sol. Dit is de geboorteplaats van de zonnegod van de inca's. Het was een mooi eiland waar je een soort van terug in de tijd ging. Kleine huisjes, veel ezels en heel rustig. 
Na twee dagen in het kleine Copacabana vertrok ik naar de grote stad La Paz. Onderweg moesten we met een pond over. Wij gingen met een klein bootje het water over, en onze bus met een nog kleiner bootje zo leek het. De weg richting La Paz was een slingerweg. Op een gegeven moment reden we een bocht om en oh mijn god, aan de andere kant van het meer was het een grote rij met bergen. Yes!!! Ik was alweer laaiend enthousiast. Ik keek m'n ogen uit in de bus maar er was één berg die er voor mij uitsprong, Huayna Potosi. Ik vroeg de man naast me welke berg het precies was en hij wees hem aan en zei erbij; niet heen gaan, dat is gevaarlijk. En ik dacht, wel heen gaan. 
De berg Huayna Potosi was voor mij de hoofdreden om naar La Paz te komen. Maanden geleden had ik hier over gelezen op internet. De berg staat bekend als een relatief makkelijke berg om te beklimmen en toen dacht ik al, dit is mijn kans op een zesduizender. Maar goed, het blijft meer dan 6 kilometer hoogte, dus makkelijk gaat het zeker niet worden. 

Aangekomen in La Paz werden we midden in deze enorme stad ergens gedropt en zoek het maar Daar liep ik als arm schaap, met meer dan 15 kg bagage op m'n rug. Gelukkig was daar Google maps en vond ik na 40 minuten lopen het hostel. La Paz is een van de grootste steden van Bolivia en ik moest weer even wennen aan alle hectiek. Middags ging ik een beetje het centrum verkennen maar had geen idee waar ik moest beginnen. Er gebeurde zoveel. Er liepen mensen in zebra kostuums, honden met schoenen aan, noem het maar op. 
De volgende morgen ging ik daarom mee met weer een stadswandeling. Hierdoor kreeg ik een beetje een idee van de stad. Zo hebben ze hier de heksenmarkt, waar je lama foetussen kunt kopen die gebruikt worden voor rituelen. Ik denk niet dat de douane heel blij is als je dit soort zaken meeneemt in het vliegtuig. Ook zijn er veel spullen te koop voor bijgeloof. Zo kun je poeder kopen voor geld of om een partner te vinden. Misschien moet ik dat eens proberen.. Het was in ieder geval een interessante markt. 

Ik had contact gehouden met een stel uit Frankrijk en een jonge uit Duitsland, die ik kende van de Salkantay trek in Peru. S'avonds arriveerden ze in hetzelfde hostel en we gingen met z'n allen uit eten. Ik vertelde over de klim die ik zou doen en de jongens wilden misschien ook wel gaan. Misschien dat we elkaar nog wel tegen zouden komen. 

De volgende morgen was ik stik zenuwachtig. Vandaag begon het avontuur. We gingen eerst naar een kantoor waar we kleding konden passen. We kregen vanalles. Sneeuwschoenen, truien, jas, broek, wanten, ijzeren pinnen voor onder de schoenen, beenbescherming, een pikhouweel en een helm. Dit was een serieuze zaak. We waren met 6 personen. 3 uit Ierland, 1 Franse, 1 Zweed en ik. Er was niemand met klim ervaring en ik was degene die tot nu toe het hoogste punt had bereikt op 5800 meter. We waren een stelletje amateurs met z'n allen maar wel allemaal met hetzelfde doel. 
Toen alle spullen op het dak van de bus waren geladen vertrokken we richting de berg. We kamen aan bij het basiskamp op 4800 meter. Middags moesten we onze hele klimoutfit aantrekken en gingen we richting een gletsjer. Hier gingen we oefenen met ijsklimmen. De gidsen maakten de touwen vast in het ijs en we moesten recht omhoog. Met twee pikhouwelen die we in het ijs moesten slaan, samen met de pinnen onder onze schoenen moesten we onszelf omhoog trekken. Het was ontzettend zwaar en best wel moeilijk maar ook heel erg cool. Dit hadden we nodig tijdens de klim en daarom moesten we oefenen hoe we onze spullen moesten gebruiken. 

De volgende morgen stond ik toevallig buiten toen er een busje aankwam. Ik hoorde iemand mijn naam roepen en daar waren ze weer. Sebastian uit Duitsland en Manuel uit Frankrijk. Super leuk om ze weer te zien. Omdat zij al eens eerder hadden geklommen deden zij twee dagen in plaats van drie en we zouden op dezelfde dag naar de top gaan. 
Middags liepen we in ongeveer drie uur van het basiskamp naar high camp op 5200 meter. Omdat we al onze spullen mee moesten nemen liepen we met een backpack van ongeveer 8 kilo op onze rug wat het zwaar maakte. In dit kamp kwamen de twee verschillende groepen samen en waren we met 11 personen en 6 gidsen. Er hing een hele leuke sfeer, we speelden kaartspelletjes, maar iedereen was ook zenuwachtig. Om 5 uur kregen we avondeten, pakten onze tassen in en om half 7 lag iedereen op bed. Om 12 uur nachts moesten we opstaan, kregen we brood en chocoladetaart. Ik had drie broeken aan, 4 lagen shirts, 2 paar sokken, het was 1 uur snachts, we waren klaar om te gaan. 

Tijdens de klim hadden we 1 gids per twee personen. Ik ging met Aowin, een meisje uit Ierland. Ik kon het goed met haar vinden en we waren ook de enige twee meisjes. We zaten met een touw aan onze gids vast. William, die de hele tijd wolvengeluiden maakte, dus noemde ik onze groep de Wolfpack. Eerst hij, toen ik, daarna Aowin, in het pikkedonker de berg op. Het enige dat we konden zien waren de hoofdlampjes van de andere mensen. Na een uur voelde Aowin zich niet goed en William zei dat het misschien beter was als ze terug zou gaan. Op de berg werken ze met de regel: tot 5500 meter kan iemand aansluiten bij een ander groepje. Daarna, wanneer iemand terug moet, moet de andere persoon ook terug. Ik moest alweer bijna janken want ik wilde dit zó graag en ik was bang dat ik ook terug moest maar gelukkig kon ik aansluiten bij een andere gids, Ismael. Het was alleen hij en ik. 

De klim was zwaar en sommige stukken heel erg steil waar we onszelf vast moesten slaan met de pikhouweel zoals we geleerd hadden. Na een aantal uur hoorden we achter ons een wolvengeluid en het was William samen met Aowin. Ik was zo blij haar te zien en dat ze het toch gered had. We hadden elkaar beloofd dat we een allebei een Snickers kregen als we op de top waren. Op ongeveer 5800 meter stopten we even voor een pauze. Het was nog 2 uur. Ik moest huilen want op dit moment besefte ik me, ik ga het halen. Ismael zei tegen me, je hebt me beloofd dat we samen de top gaan halen dus dat doen we ook. 
De lucht werd steeds dunner en het ademen ging steeds zwaarder. Het stuk vanaf 6000 meter was heel smal en het was loodzwaar. Om de tien stappen moest ik op adem komen. Toen we er bijna waren hoorde ik Sebastian en Manuel roepen, come in Iris! En twee minuten later was daar de top op 6.088 meter!!

Het moment dat je de top bereikt is niet te beschrijven. Ik was zo trots dat ik dit had bereikt en het was heel bijzonder om zo hoog op de wereld te zijn. We klommen 5,5 uur in het donker, in de kou en het was loodzwaar maar zodra je de top bereikt vergeet je alles. Ik omhelsde Ismael en bedankte hem voor alle hulp. Het uitzicht was geweldig, een witte waas van mist. Het was jammer maar niemand vond het erg, want het enige wat telde was dat we de top hadden bereikt. Het was zo koud dat onze telefoons niet meer werkten. Gelukkig had ik mijn camera in een sok gestopt en hij deed het nog, zodat we gelukkig wat foto's konden maken. 

Het was geweldig op de top maar ook steenkoud en heel benauwd. Na tien minuten op de top gingen we terug naar beneden. Na een tijdje kwam de zon door en hadden we een geweldig uitzicht over de bergen. Ik was kapot en viel nog een keer languit met m'n kop in de sneeuw maar het maakte niet meer uit, het doel was bereikt. 

Maanden geleden had ik op internet gelezen over deze berg en had ik dit als mijn ultieme fysieke doel gesteld. Ik wilde zo graag ervaren hoe het is om echt een berg te beklimmen en de top te bereiken. Eerder dacht ik, als de misti vulkaan van 5800 meter lukt, dan heb ik misschien een kans. 
Ik ben heel trots dat ik dit heb bereikt op zo'n grote hoogte. Met veel wilskracht, doorzettingsvermogen en een beetje lef kom je een heel eind. Het was een strijd tussen mij en de berg, maar ik heb gewonnen. 

Dit was echt een ervaring met een gouden randje, en die pakt niemand me meer af. 

Lieve groet uit Bolivia!