Rurrenabaque, Amboro, Altiplano

Vanuit La Paz nam ik een 15 uur durende bus naar Rurrenabaque, in het noorden van Bolivia. Hier zou ik een jungle tour gaan doen in het Amazonegebied. Twee dagen eerder stond ik nog op de top van Huayna Potosi met temperaturen dik onder nul. Het verschil kon bijna niet groter want aangekomen in Rurrenabaque was het daar ongeveer 35 graden. Ochtends moesten we verzamelen bij het kantoor. We waren met een groep van 7. Een Israëlisch stel, twee Fransen, twee Duitsers en ik. Met een jeep reden we in twee uur naar Sants Rosa. Vanaf hier stapten we op de boot en kon onze tour beginnen. We zaten ongeveer twee uur op de boot en onderweg zagen we allemaal wilde dieren. Kaaimannen, apen, capibaras, vogels, schildpadden en roze dolfijnen. Het was prachtig. We sliepen de komende twee dagen in een lodge in de jungle aan de rivier. Avonds gingen we naar een uitzichtpunt waar we de zonsondergang konden zien. Hierna gingen we in het donker op de boot en hadden we onze zaklampen paraat. Hiermee konden we de rode ogen van de kaaimannen zien en dat waren er nogal wat! Bij de lodge kwam ik Sebastian weer tegen. Met hem stond ik een paar dagen terug nog op de top van de berg. We zeiden tegen elkaar dat het ook wel eens leuk was om een tour te doen waar je gewoon kon gaan zitten en genieten van al het moois om je heen, zonder helemaal kapot te gaan.

De volgende morgen gingen we op zoek naar anaconda's. We liepen met onze groep door de pampa's en vonden eentje in een boom. Even later liepen we langs het water en onze gidsen zagen iets. Ze voelden met stokken in het water en ineens zag ik een van de gidsen in het water grijpen. Ja hoor, hij had een anaconda vast van ongeveer 3 meter. We mochten hem vasthouden en hij was ook echt zwaar. Prachtig om dit in het wild te zien. 
Middags gingen we met de boot weer de rivier op. We gingen vissen op piranha's. Niet met dobbers en wormen, maar alleen met visdraad en vlees. Zodra je beet had moest je aan de draad trekken. Ik ving niks. Gelukkig hadden de jongens meer geluk en hadden we aan het eind ongeveer 9 piranha's die we avonds op konden eten. En ze waren nog lekker ook! Toen we terug kwamen bij de lodge lag daar Pepe, de oudste en grootste kaaiman van het gebied. En hij was ook echt reusachtig! 

Op de laatste dag gingen we op zoek naar roze dolfijnen. Omdat het het droge seizoen is, ligt het water in de rivier heel laag en waren er weinig dolfijnen maar er waren er toch een paar. We mochten het water in om met ze te zwemmen maar ik durfde niet. Ongeveer 15 meter verderop lag een kaaiman en ik had geen zin om te worden opgegeten. Ik vroeg de gids of hij mee wilde, anders durfde ik niet. Toen hij sprong, sprong ik ook. God wat was ik bang. Bij elk takje op de bodem gilde ik. Gelukkig gebeurde er niks en bleven de kaaimannen mooi op het droge. Het was wel weer een bijzondere ervaring zo midden tussen de wilde dieren. Terug bij de lodge pakten we onze tassen en was het tijd om te gaan. We gingen met de boot terug naar Santa Rosa. Nog een keer de mooie tocht langs alle wilde dieren. 
Het was een hele andere tour dan dat ik tot nu toe had gedaan maar het was geweldig om drie dagen hier in de jungle te zijn in de natuur en met alle dieren om ons heen. 

Na 15 lange uren waren we weer terug in La Paz. De volgende dag nam ik de nachtbus naar Cochabamba. Ik had al snel het idee dat hier niet zo veel te doen was en ik nam avonds gelijk de volgende nachtbus naar Santa Cruz. Ik vroeg de hostel eigenaar hoe ik naar Amboro National Park kon gaan en hij riep; "today is your lucky day!" De hostel eigenaar organiseert zelf tours naar het park in samenwerking met de lokale bevolking. Op deze manier verdwijnt niet al het geld in de zakken van tour organisaties maar komt het ook bij de lokale bevolking terecht. 
Het was fijn om weer even een nacht in een bed te kunnen slapen in plaats van in een busstoel. De volgende morgen bracht de hostel eigenaar ons naar de lodge. We waren met z'n vieren. Drie Duitsers en ik. Gelukkig waren ze zo aardig om Engels te praten zodat ik ook mee kon doen. De twee uur durende autorit was schitterend. Het was groen, overal waar je keek. Bij de lodge aangekomen was daar onze gids voor de komende twee dagen en een vrouwtje dat voor ons zou koken. We gingen op pad met onze gids en liepen naar het uitzichtpunt en naar een waterval. Helaas door de droogte was er van de waterval weinig over. Terug bij de lodge zaten er allemaal apen in de bomen. Avonds gingen we in het donker nog even op pad om dieren te spotten, maar helaas waren ze allemaal gevlogen. We zagen wel de sporen maar de dieren zelf bleven weg. 
De volgende dag gingen we een tocht lopen van 6 uur. Bij vertrek werden we alweer begroet door alle apen in de bomen. We liepen door de dichte jungle, moesten rivieren oversteken en kwamen uiteindelijk bij een grote grot aan. Het was een prachtige tocht. Terug bij de lodge kwam de hostel eigenaar ons weer ophalen en reden we met hem terug naar het hostel in Santa Cruz. 

Toen ik de volgende dag in het hostel zat te wachten om te vertrekken naar het busstation, hoorde ik ineens iemand mijn naam zeggen. Het was ongekend, maar het was Mike uit Boston. Ik kende hem en zijn vriendin van Ecuador, ben ze daarna een aantal keer in Peru tegengekomen en nu zaten we heel toevallig weer op dezelfde plek. Ik baalde dat ik een halfuur daarna alweer wegging maar het was niet anders. Onderweg in de taxi, toen we bijna bij het busstation waren, kwam ik er achter dat ik mijn wandelschoenen had laten staan in het hostel. We keerden om en ik was een kwartier voor vertrek op het station. Helemaal in de stress kwam ik aan bij de bus en bedacht me, ik ben gelukkig net op tijd voor de laatste bus van vandaag. Maar goed, ik had het kunnen weten, drie kwartier te laat vertrokken we pas. Sjonge jonge. 

Na Santa Cruz ging ik via Sucre naar het zuiden van Bolivia. Tupiza was mijn eindbestemming. Hier had ik me al weken op verheugd want dit was de start van een 4 daagse jeep tour over de Altiplano en Salar de Uyuni. Salar de Uyuni is de grootste zoutvlakte van de wereld en dé grote trekpleister van Bolivia. 
Na 1 dag in het kleine Tupiza vertrokken we met een groep van 6 en onze chauffeur/gids Paúl. De groep was volledig Europees dit keer (1 Duitsland, 2 Frankrijk, 2 Spanje en ik). 
De eerste dag reden we door prachtige landschappen met honderden lama's, bergen en meren. We kwamen langs ruïnes en kleine stoffige dorpjes. We zaten ongeveer 8 uur in de auto en zaten ook alle uren aandachtig naar buiten te kijken, zo mooi was het. We sliepen deze nacht in een heel klein dorpje. Het was ontzettend koud, maar het maakte niet uit want wat hadden we alweer veel moois gezien en dit was nog maar de eerste dag. 
De volgende dag was de dag van de lagunas. De eerste die we zagen was al prachtig met allemaal flamingo's. Halverwege de dag kwamen we langs de hot springs. Hier konden we zwemmen in warm water. Het was het mooiste zwembad ooit met achter ons het onwijs mooie landschap en alle flamingo's in het water. We vervolgden onze weg naar Laguna Verde (groen). Daar aangekomen hoorde je in de auto alleen maar; Oh wauw, oh my god, en meer van dit soort uitspraken. Het was ongekend, zo mooi. Toen we naar de Laguna stonden te kijken wist ik eigenlijk niet hoe ik het moest omschrijven. Het was zo geweldig mooi, bijna magisch. We sloten de dag af bij Laguna Colorado (rood). Alsof het bijna niet mooier kon, was deze Laguna rood van kleur en was het het thuis van honderden flamingo's. Ook dit was weer ongelofelijk mooi. Deze dag was echt fantastisch. 
Op de derde dag reden we langs grote vulkaan rotsen waar iedereen als apen op begon te klimmen voor de mooiste uitzichten. Het was weer totaal anders, heel droog en soort woestijn landschap. We kwamen langs de geisers, de kameel rots en eindigden in het zout hotel. Dit is een hotel vlakbij de zoutvlakte en is gemaakt van zout. Er lag zelfs zout op de vloer, heel cool. 
De laatste dag was de dag van dé beroemde zoutvlakte, Salar de Uyuni. Om half 5 ochtends reden we in het donker met nog zes jeeps de zoutvlakte op. Dat alleen was al een mooi gezicht. We reden naar het cactus eiland. Hier konden we de zon op zien komen en zodra het licht werd was de hele omgeving wit. Het was schitterend. Daarna reden we verder de vlakte op. Het was zo'n aparte omgeving. Van veraf leek het op water of sneeuw, maar dichterbij zag je de zeskantjes van zout. We stopten midden op de zoutvlakte om foto's te maken. Je kunt hier goed spelen met het perspectief en hierdoor konden we wat grappige foto's maken. We reden nog een paar uur over de zoutvlakte met de mooiste vergezichten en eindigden de tour in Uyuni. In totaal reden we in vier dagen ongeveer 1200 km. 

Deze vier dagen waren mijn laatste dagen in Bolivia en ook de mooiste. De landschappen en de natuur die we hier gezien hebben, het was gewoon niet normaal, zo mooi. Vier weken heb ik genoten van Bolivia. De ijskoude top van de Huayna Potosi, de wilde dieren van de Amazone, de ongekend mooie Altiplano en de immense zoutvlakte Salar de Uyuni. Wat heb ik ook in dit land weer mooie dingen gezien, lieve mensen ontmoet en onwijs mooie dingen meegemaakt. Ook al is Bolivia een van de armste landen van Zuid Amerika, de Bolivianen kunnen trots zijn op hun onwijs mooie land.

Ik vervolg mijn reis naar San Pedro de Atacama in het noorden van Chili. De foto's staan in het album van Chili. 

Lieve groet uit Bolivia!