San Agustin, Ipiales, Ecuador

Hoewel ik alweer een paar dagen in Ecuador ben, wil ik toch nog mijn laatste dagen in Colombia delen omdat het te mooi was om niet te vertellen. 

Vanuit Popayan nam ik de bus naar San Agustin en die rit was al een avontuur op zich. Ik had op internet gelezen dat de wegen op dit stuk erg slecht waren, maar het eerste halfuur ging het nog redelijk en viel het me alles mee. Maar toen! Ik was in slaap gevallen en opeens werd ik wakker geschut door alle hobbels en gaten in de weg. De snelheidsbordjes gingen niet hoger dan 20, 30, 40 en van asfalt was weinig meer over. Na een uur zag ik dat de kilometer teller 23 km hoger stond. Dit wordt nog een lange rit, dacht ik. We moesten dwars door de bergen, het was ontzettend koud en ondanks dat het begon te regenen, trok de buschauffeur liever een regenjas aan dan het raam dicht te doen. Enfin, na 6 uur hadden we een afstand afgelegd welke op de Nederlandse snelwegen in een uur kan worden gereden (130 km). 
Ik had eerder al eens mensen gesproken die op een soort boerderij achtige locatie net buiten de dorpen of steden verbleven en ik had bedacht dat ik dat ook eens wilde proberen. Dit bleek een succes. De locatie was prachtig met uitzicht op de bergen. Helaas bleef het de hele dag regenen en het was heel erg koud, waardoor het er minder mooi uitzag dan het eigenlijk was. Ik was al bang dat m'n verblijf in San Agustin alleen maar regen zou brengen, aangezien ik hier maar 1 volle dag had. 

De volgende dag had ik een tour geboekt door de bergen. Omdat ik bijna alle mogelijkheden van vervoer hier bijna had geprobeerd wilde ik nu iets anders. Het werd een paardrijtocht. Samen met Camilo, mijn gids hebben we 4 uur door de omgeving van San Agustin gereden. Ondanks dat mijn Spaans nog niet optimaal was en zijn Engels niet al te al te was, kwamen we er samen goed uit! Ik leerde hem wat Engels, hij mij wat Spaans en samen galoppeerden we mooi door de prachtige omgeving. Ook was het net deze ene dag schitterend mooi weer! Dit was denk ik een van de leukste tochten die ik heb gedaan. Middags ben ik naar het Archeologische park van San Agustin gegaan. Hier zijn allemaal beelden te vinden van duizenden jaren oud. Tientallen jaren geleden hebben mensen deze beelden ontdekt en tot op de dag van vandaag weet niemand wat de beelden betekenen, waar ze vandaan komen of welke stam ze heeft gebouwd. Ik vond het heel interessant en het park was heel groot en met weinig mensen, waardoor je het gevoel had alsof je het park voor je alleen had. 

De dag erop stond er weer busrit gepland. Dit keer naar Ipiales, vlakbij de grens van Ecuador. Het was een hele tocht om hier te komen. Vanuit San Agustin kon ik achterin een pick up (wat hier als bus diende) naar de eerst volgende stad Pitalito. Hier nam ik de bus naar Mocoa (4 uur). Vanuit Mocoa nam ik een volgende bus naar Pasto, en dit was echt de mooiste busrit ever. Via ongeasfalteerde wegen reden we dwars door de bergen, langs watervallen, door het water en met enorme ravijnen naast ons. Er stond af en toe een vangrail en de stukken zonder vangrail waren afgezet met stokken en lint. Als dit ons leven moet redden, dan gaat dat zeker lukken dacht ik. Ook moesten we af en toe stoppen omdat vrachtwagens elkaar moesten passeren en dit allemaal net goed ging. Het was weer een hele ervaring maar een prachtige rit. Na 5 uur kwamen we eindelijk aan in Pasto en heb ik de buschauffeur nog even extra bedankt voor het beschermen van mijn leven, want deze man was goed bezig geweest. Aangekomen in Pasto was ik eigenlijk er wel klaar mee maar ik moest vanuit daar nog 1,5 uur in de bus naar Ipiales. Na ongeveer 11 uur onderweg te zijn geweest, waren we er eindelijk! 

Veel mensen doen Ipiales alleen aan om vanuit hier de grens over te steken. Het dorpje zelf heeft echter één bezienswaardigheid die ik niet kon laten schieten, Las Lajas. Deze enorme basiliek is gebouwd in een enorme kloof en is een soort Lourdes van Colombia. De legende verteld dat de heilige Maria hier vroeger is gezien en sindsdien is het een soort bedevaartsoord. Ik was er zelf niet bij, dus dat blijft altijd een raadsel. 
Vanuit Ipiales kon je met een collectivo naar de kerk. Dit is een soort taxi die gaat rijden als de auto vol is. Hierdoor kun je de kosten delen en dat scheelt soms enorm. Ik stapte in en er zat nog een man in. Er moesten nog 5 mensen bij. Na 20 minuten stapte de man uit en ik dacht dit gaat uren duren. Toen ben ik ook maar uitgestapt en heb een taxi gepakt. Dit was gelukkig maar een paar euro. Aangekomen bij de kerk was het net of was ik in de Lord of the Rings op de plek waar de elfen wonen. Het was prachtig en ik ben blij dat ik dit nog even kon zien. 

Aangekomen bij de grens moest ik eerst een uur in de rij om een exit stempel te halen bij de migratie dienst van Colombia. Vervolgens moest je de brug overlopen waarna je in Ecuador was. Hier moest je weer een visum stempel halen om Ecuador binnen te mogen. Ook moest ik mijn Colombiaanse peso's nog wisselen voor Amerikaanse dollars, wat de munteenheid is van Ecuador. Het duurde gelukkig allemaal niet zo lang en er stond al een bus klaar om naar Quito te gaan, de hoofdstad van Ecuador. 

Mijn reis in Colombia zit er op, maar mijn totale reis gelukkig nog lang niet. Ik heb vijf fantastische weken gehad en enorm genoten van dit prachtige land. In eerste instantie had ik een bezoek aan Colombia niet in mijn reis gepland door de negatieve verhalen die nog altijd rondgaan over Colombia. Het is jammer dat het land nog steeds zo'n slecht imago heeft want Colombia is veel meer dan drugs en criminaliteit. Het land heeft fantastische natuur, mooie stranden, lekker eten, fijne muziek en vooral hele vriendelijke mensen. Op elke plek waar ik ook kwam, altijd waren er mensen die klaar stonden om je te helpen. Ik ben daarom ook heel erg blij dat ik de keuze heb gemaakt om wel dit land te bezoeken. Colombianen zijn erg trots op hun land en dat mogen ze zeker ook zijn!

Lieve groet uit Ecuador!