Sao Paulo, Salvador, Recife

In het dagelijks leven noem ik mensen niet snel 'vrienden'. Op reis is dat anders. Wanneer je nieuwe mensen ontmoet, een dag met iemand optrekt of met iemand reist noem je diegene al snel een vriend. Zo leerde ik in Peru twee meisjes kennen uit Brazilië, Fernanda en Lucy. Op dezelfde tocht als waar ik Virginia uit Argentinië van kende. We werden 'vrienden'. 
Vanuit Iguazu nam ik een 17 uur durende bus naar Sao Paulo in Brazilië. Ik mocht bij Fernanda en Lucy blijven slapen die in Sao Paulo wonen. Omdat ze beide zelf aan het werk waren wanneer ik zou aankomen, hadden ze me alle informatie gegeven om bij het appartement te komen. Een plattegrond van de metro, de stations waar ik in en uit moest stappen, een foto van het appartement, de route er naar toe en de portier bij de flat was ingelicht over mijn komst. Al snel vond ik de flat en ik probeerde in mijn beste Spaans me verstaanbaar te maken, want ze spreken hier immers Portugees. De man vroeg al snel "ben jij Iris?" Zeker weten dat ik dat ben. Ik mocht naar binnen, de sleutel lag onder de mat en ik kon naar binnen. Ik voelde me net een inbreker. Maar binnen lag een briefje met welkom, er stond eten klaar en ik mocht me thuis voelen. 
Hoe gastvrij deze meiden zijn. Ik vond het bijzonder. 
Sao Paulo is een miljoenenstad met 11 miljoen inwoners. Sao Paulo is het financiële centrum van Brazilië en het was interessant om te zien hoe deze stad leeft. Alles gaat snel snel snel. Mensen rennen al bellend naar het volgende station en op de roltrap staat iedereen rechts zodat je op links naar boven kunt rennen. Ik had geen idee en stond dus iedereen steeds in de weg. 
Ik had van te voren gedacht dat ik Sao Paulo niet zo leuk zou vinden maar de stad bleek leuker dan verwacht. Ik verplaatste mezelf met de metro, ging naar de kunstwijk Vila Madalena,met ook hier weer veel mooie graffitis en deed een stadswandeling door het oude centrum. Avonds ging ik met Fernanda en Lucy op pad. Ze leerden me het Braziliaanse eten kennen (wat erg lekker is), we gingen naar barretjes en leerden elkaar dingen over onze eigen cultuur. Ze vonden Sinterklaas erg interessant. 

Na drie dagen in Sao Paulo reisde ik verder. Voor elk land waar ik tot nu toe geweest ben had ik altijd een globale route in m'n hoofd. Voor Brazilië wilde ik in eerste instantie alleen het zuiden doen. Dit heb ik later bijgesteld naar het noorden en ook nu veranderde het weer. Het werd Salvador. 
Salvador, de stad die bekendstaat om de kleurrijke gebouwen, drumbands, maar ook criminaliteit. In deze stad kwamen vroeger de slaven uit Afrika aan in Brazilië. De meerderheid van de bevolking is hier dan ook zwart. Ik zag dit keer een busrit van meer dan 30 uur niet zo zitten en koos het vliegtuig voor een vlucht van twee uur. Aangekomen bij het hostel hoorde ik de drumband al. Ik bracht m'n tassen naar binnen en ging gelijk op het geluid af. De hele straat was bezaaid met mensen en de band liep al dansend de straten door. Wat een feest! Even later kwam ik terecht bij een ander feest waar een band speelde. Het 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' principe kennen ze hier niet. Iedereen had plezier, lachte en danste in het rond. 
De volgende dag ging ik het oude centrum verkennen. Omdat het de vorige avond al donker was toen ik aankwam, zag ik nu pas hoe de stad er echt uitziet. Er was overal kleur, mensen verkopen hun prachtige kunst op straat en op het centrale plein wordt elke dag capoeira uitgevoerd. Op het vorige WK voetbal in Brazilië speelde Nederland een wedstrijd in Salvador tegen Spanje. Dat weten ze hier nog heel goed. Wanneer ik iemand vertel dat ik Nederlands ben, vertellen ze met veel enthousiasme dat toen de hele stad oranje was. 
De volgende dag hoorde ik middags weer een drumband op straat spelen. Ik ging er heen en het was geweldig. Deze band was zo goed en ze bleven maar doorspelen. Ik ben op de stoep gaan zitten en heb bijna drie uur zitten kijken. Net zolang totdat ze waren uitgespeeld. De dirigent die hierbij was, is de dirigent van de drumband Olodum. Deze band heeft samengewerkt met Michael Jackson voor het nummer 'They don't care about us'. De clip hiervan is opgenomen in Salvador en wordt hier in een winkel de hele dag door afgespeeld want daar zijn ze natuurlijk heel erg trots op.
De muziek, de kleuren en de eigen cultuur hier maakt deze stad zo bijzonder en zo eigen. Ik heb vier dagen in Salvador doorgebracht en ik vond het echt geweldig hier. 

Mijn volgende bestemming werd Recife. Een stad zo'n 800 km ten Noorden van Salvador. Het busstation van Salvador was het eerste station waar ik echt geen idee had waar ik heen moest. Op mijn ticket stond nummer 6 maar nergens stond 6 aangegeven. Het bleek uiteindelijk het stoelnummer. Het woord voor stoel is dus duidelijk anders in het Spaans en Portugees. De busrit duurde 16 uur. Daarna moest ik nog met de metro de stad in komen om het laatste stuk naar het hostel te lopen. Al met al bijna weer een dag onderweg. 
Recife, een stad met veel historie en oude gebouwen. Ik kan nu proberen om heel rooskleurig alle mooie dingen van Recife te beschrijven, maar dat doe ik niet. Ik vond het een tegenvaller. De stad was oud, chaotisch en vies. De historie was er, maar de meeste gebouwen waren heel erg vervallen. Het was het niet voor mij. 
Tijdens een van mijn dagen in Recife nam ik de bus naar Olinda. Deze kleinere stad ligt tegen Recife aan maar is kleiner en rustiger. Het historisch centrum bood veel mooie gebouwen in allerlei kleuren, er hing een fijn sfeertje en het was er veel rustiger. In een van de grote kerken was een plafond beschilderd met de kleuren van onze vlag. Na enige navraag bleek dit ook echt Hollandsche invloed te zijn. De Hollanders hebben Olinda vroeger in handen gehad (en ook Recife) en afgebrand. Aan het eind van de middag wilde ik het nieuwe gedeelte van Recife nog proberen. Een massaal strand, waarschuwingsborden voor haaien, nee ook dit was het niet. 

Na het tegenvallende Recife vertrok ik naar Pipa. Een klein plaatsje in het noordoosten. Als je Praia googled, krijg je verhalen over een relaxed stadje, verlaten stranden en dolfijnen. In werkelijkheid vond ik het anders. Het stadje was volgepakt met toeristen, net als de meeste stranden. Gelukkig had je de uiteinden van het strand nog wel bijna voor jezelf. Mijn plan was om helemaal naar het noorden te reizen, maar ik vond het tot nu toe tegenvallen. Ik probeerde het nog een keer, in Natal maar helaas. Een groot (stads)strand, massaal en vooral veel families en stellen. Ik ging mee met een snorkel tour dat wel echt mooi was maar ook hier was ik weer de enige 'alleen reizende'. Dit was niet het Brazilië waar ik op gehoopt had. Ook zijn de mensen heel anders hier. Er heerst meer een macho cultuur en iedereen wil gezien worden. 

Brazilië is een mooi land maar de afgelopen week kwam dit er voor mij niet echt uit. Anderhalve week heb ik het geprobeerd in het noorden, maar het was het niet voor mij. Het strand is leuk maar niet voor weken. En met 200 miljoen inwoners zijn er misschien ook geen verlaten idyllische strandjes meer in het land. Mijn plan was eerst om nog twee weken in het noorden te blijven maar bij die gedachte zakte de moed me al in de schoenen. Als ik nog langer zou moeten blijven ging ik liever naar huis. 

Dit geeft wel aan dat reizen niet altijd maar een groot feest is. Soms is het niet zoals je verwacht en dan moet je keuzes maken. Ook was ik in de afgelopen week veel alleen. Ik kan mezelf goed zelf vermaken maar op den duur veranderd het in eenzaamheid. Dit klinkt heel triest maar het is wel de realiteit. Als de katten in de hostels het leukste is wat er gebeurd, gaat er iets mis.

Mijn reis door zuid Amerika is tot nu toe zo onwijs mooi geweest, ik wilde niet dat het zo eindigt. Ik had genoeg van het strand. Ik wilde mijn wandelschoenen weer aan. Ik miste de bergen en wilde weer de natuur in. Ik besloot terug te gaan naar het zuiden. Brazilië is zo groot en ik wist dat het een lange reis ging worden. Een rit van ongeveer 1000 km. Na 24 uur was ik eindelijk in het hostel in Salvador. Terug in de stad van de geweldige drumbands en ze waren gelijk alweer aan het spelen. Hier leefde het, de tradities, de cultuur, de muziek. Ook kwam ik weer mensen tegen die ik tijdens mijn eerste keer in Salvador had leren kennen. Voor mijn gevoel had ik de juiste beslissing genomen en ik was blij dat ik weer terug was in Salvador. Morgen neem ik de bus naar het oosten, het binnenland in. Ik hoop hier de natuur en het Brazilië te vinden wat ik zo graag wil zien. 

Op het moment van schrijven begint er net weer een drumband te spelen. Het is net 10 uur sochtends. Ik hoop dat we dit kunnen introduceren in Nederland. Ik ga vandaag nog genieten van de geweldige muziek en cultuur hier en hoop daarna weer mooie dingen te gaan beleven. 

Foto's zijn op het moment moeilijk te uploaden dus het zijn er maar een paar. Album Salvador. Ik heb nog een aantal filmpjes van de bands ook. Ga kijken, is echt leuk. 

Lieve groet uit Brazilië, 

Iris