Cuenca, Mancora, Trujillo

Mijn laatste stop in Ecuador was Cuenca. Een stad met, zoals vele steden in zuid Amerika, veel oude gebouwen uit de koloniale tijd. Ik kwam aan op zondag en de hostel eigenaar vertelde me dat dat de slechtste dag was om in Cuenca te zijn, omdat bijna alles dan gesloten is. Gelukkig waren er nog wel een aantal dingen te doen die dag en ben ik naar het uitzichtpunt van de stad gelopen en ben ik middags naar een park geweest. Savonds ging ik naar de markt om goedkoop groenten en fruit te kopen. Het marktvrouwtje had geen wisselgeld waardoor ik eerst weer naar een winkeltje moest om kleingeld. Terug bij de markt ging deze sluiten en mocht ik eigenlijk niet meer naar binnen. Zo aardig mogelijk vertelde ik de man dat ik het marktvrouwtje nog 10 cent moest betalen. Snel dan, zei de man. Deze avond heb ik sinds tijden weer eens zelf gekookt. Omdat het eten vaak heel goedkoop is, eet ik vaak in kleine restaurantjes voor een paar euro. Ik vond het dan ook echt leuk om zelf weer eens wat te maken. Gek dat zoiets wat thuis heel normaal is, ineens zo leuk kan zijn. 

De volgende dag ging met de bus ik naar Nationaal park El Cajas, op een uur rijden van Cuenca. Hier kun je verschillende routes lopen. Ik was blij om weer in de natuur te zijn. Helaas zat het weer niet heel erg mee en moest ik een aantal keer m'n regenjas aantrekken. Gelukkig heb ik wel een mooie dag gehad. Soms lijkt het alsof ik de regen aantrok hier in Ecuador. In elke plaats waar ik hier ben geweest, heeft het wel geregend helaas. 
De laatste dag in Cuenca ben ik de toren in geklommen van de grootste kathedraal van de stad en heb ik het oude centrum bekeken. Daarna was het vooral een kwestie van wachten totdat avonds de bus zou vertrekken. Het was die dag heel erg koud in Cuenca en ik zat met een winterjas en wanten aan in de taxi. Om 21:30 uur ging ik met de nachtmis naar Mancora in Peru. Om 02:00 uur kwamen we aan bij de grens. Stempel uit, stempel in en na een halfuur zat iedereen weer in de bus. Om 04:00 uur werd ik wakker door het geschreeuw van de buschauffeur, bestemming bereikt. Ja en nu dan, dacht ik. Gelukkig stond er een soort van tuk tuk klaar die me naar het hostel bracht. Daar aangekomen kon ik de tuk tuk niet betalen omdat ik alleen maar dollars had en geen Peruaans geld. We gingen naar een tankstation waar ik geld kon wisselen voor Peruaanse Soles en weer opnieuw naar het hostel. Alles was weer gelukt. 

Mancora deed me een beetje denken aan Montanita in Ecuador. Een kleine plaats aan het strand, maar gelukkig scheen hier wel elke dag de zon. Middags ben ik dan ook naar het strand gegaan. Even later zat ik in een restaurantje te eten, waarna er een vrouw bij de kwam zitten. Helemaal enthousiast vroeg ze me het hemd van het lijf en stelde ze me voor aan haar twee zoons van dezelfde leeftijd als ik. Ze zouden naar een plek gaan waar je schildpadden kon zien en ik mocht met ze mee. Het was een Peruaans gezin die hier een paar dagen op vakantie waren. Het was een hele leuk dag. 
De volgende dag was lag ik in een hangmat bij het hostel en praatte ik op Facebook met een stel uit Amerika (Mike en Betsy) die ik had leren kennen in Montanita. Ik wist dat ze ook naar Mancora zouden gaan en vroeg waar ze waren. Dichterbij dan je denkt, antwoorden ze. Ik keek om me heen en ja hoor, ze zaten 100 meter bij me vandaan. Heel erg leuk om ze weer terug te zien en avonds hebben we met z'n allen de wedstrijd Peru - Bolivia gekeken (2-0) en zijn we op stap geweest. 

De dag erop zou ik weer verder gaan naar Chiclayo. Er was me verteld dat de reis ongeveer zes uur zou duren. Eerst kwam de bus 45 minuten te laat. En voor een mens als ik die altijd overal 5 minuten te vroeg is, is dat bijna niet te doen. Na 3 uur stonden we ineens stil op de weg. Geen idee wat er aan de hand was en na een tijdje begonnen mensen op de ramen te bonken omdat ze verder wilden. Na een dik halfuur klonk eindelijk weer het geluid van de motor en konden we gelukkig verder. En nog steeds heb ik geen idee wat er aan de hand was, maar enfin. In Chiclayo aangekomen had ik al snel door dat ik bijna de enige toerist was en ook bij het hostel was ik bijna de enige gast, op een paar locals na. De familie die ik in Mancora had ontmoet woont in Chiclayo en ik had ze een bericht gestuurd dat ik was aangekomen. 
De volgende morgen kwamen ze naar mijn hostel en waren ze heel erg verbaasd dat ik echt in Chiclayo was, omdat hier bijna geen toeristen komen. We zijn met z'n drieën naar musea geweest in andere dichtbij gelegen dorpjes. Het was ontzettend leuk om ze weer te zien en tegelijkertijd ook heel handig want ik denk dat ik het in mijn eentje allemaal niet gevonden had. Terug in Chiclayo hebben we nog met z'n allen gegeten en hebben ze me Peruaans eten laten zien en proeven, heel erg leuk. Avonds namen we afscheid en ik moest beloven dat ik contact met ze hield. Wat een lieve mensen waren dit. 

De dag erop ging ik weer verder. Ochtends ontstond gelijk het eerste probleem, wisselgeld. Bijna elk winkeltje heeft geen wisselgeld en je kan vaak alleen maar met kleine biljetten betalen. Een biljet van 50 Soles (€ 15) is vaak al te groot. Ik moest het hostel betalen maar had alleen maar twee biljetten van 200 Soles. De banken waren dicht op zondag en ik vroeg in elke winkel of het mogelijk was om met 200 Soles te betalen. Nee, nee, nee. Het voelde een beetje alsof ik met een biljet van €500 euro liep waarmee je nergens kan betalen. Op een gegeven moment had ik beet en kreeg ik 4 briefjes van 100. Terug bij het hostel was dit zelfs nog te groot geld, maar de eigenaar besloot zelf ergens te vragen. Gelukkig kwam hij even later terug met kleinere biljetten en kwam het allemaal toch nog goed. Even later zat ik in de bus naar Trujillo. Het leek wel alsof ik in een business class vliegtuig zat, zo luxe. Er kwam zelfs een vrouwtje langs met eten en drinken. Na voor de zekerheid een paar keer te hebben gevraagd, bleek dat het allemaal erbij hoorde. Vier uur later, eindelijk een keer op schema, kwamen we aan in Trujillo. Toen ik bij het hostel m'n gegevens opschreef zag ik tot mijn verbazing twee namen in het boek staan, Mike en Betsy. Het stel uit Amerika. Even later toen ik de deur uit wilde gaan, ging de bel. Ik deed open en ja hoor, daar waren ze weer. Dit was echt puur toeval maar leuk om ze weer opnieuw te zien. 

Ik had een tour geboekt voor de volgende dag langs alle tempels en ruïnes in de buurt. Er ging een stel mee uit Frankrijk waar ik al snel mee optrok. Eerst gingen we langs een museum over de Moche cultuur. Daarna gingen we tempels bekijken van deze cultuur. Er waren nog mooie muurschilderingen te zien van duizenden jaren oud. Middags gingen we naar een tempel die voor mij leuk was, Huaca Arco Iris. Regenboog tempel. Arco Iris betekend regenboog in het Spaans. Hier waren hele oude figuren te zien in de muren en kwam de boog elke keer weer naar voren. Als laatste gingen we naar de tempels van Chan Chan. Een groot bouwwerk met verschillende figuren in de muren, heel interessant om allemaal te zien. We sloten de tour af bij het strand van Huanchaco. Een klein plaatsje waar ze nog vissen met eigen gemaakte rieten bootjes. Het was een mooie tour, maar na al deze musea vind ik het weer tijd voor wat anders. Morgen vertrek ik naar Huaraz waar het vooral draait om bergen, net wat voor mij dus. 

Gister zat ik op Skype met de memkes. Mem vroeg of ik niet eens naar huis wilde. Natuurlijk zei ik ja. Soms denk ik wel eens, wat zou het leuk zijn om even een dagje naar huis te gaan. Om familie en vrienden te zien, verhalen te vertellen en met Sipke te spelen. Maar dat is de prijs die ik nu betaal voor al het moois dat ik hier mag meemaken. Juist omdat thuis nog zo ver weg is, wordt het straks alleen maar mooier om weer thuis te komen. 

Lieve groet uit Peru!