Everest Base Camp Trek
13 februari 2019 - Namche, Nepal
Dé reden voor mij om naar Nepal te gaan was niet heel moeilijk. Het Himalaya gebergte. Het gebergte met de allerhoogste bergen ter wereld, inclusief ‘het dak van de wereld’, de Mount Everest. Twee dagen na aankomst in Nepal was het eindelijk tijd om te gaan. Een trektocht van 14 dagen naar daar waar de droom van elke bergbeklimmer begint, Everest Base camp.
Vanuit Kathmandu had ik een vlucht naar Lukla. Een vlucht van welgeteld 27 minuten met 16 passagiers. We vlogen over ongekend mooie landschappen en toen we uitstapten kon ik m’n geluk niet op want overal waar je keek waren bergen. In Lukla werd ik opgehaald door mijn gids Arju. We moesten even aan elkaar wennen, maar na een tijdje hadden we onze draai gevonden en begonnen we aan de eerste etappe naar Phakding van 3-4 uur. Onderweg zagen we boeddhistische stoepa’s, yaks met bepakking, ezels en geweldig mooie natuur. We kwamen al voor het middaguur aan waardoor we middags nog tijd hadden om het iets hoger gelegen klooster te bezoeken. Het klooster is helemaal opnieuw opgebouwd nadat het was verwoest door de aardbeving in 2015.
Op de tweede dag gingen we op weg naar Namche Bazaar. Onderweg moesten we een aantal keer grote ijzeren hangbruggen oversteken. De eerste twee uur ging prima, maar het laatste stuk was ontzettend zwaar. Geen stap was meer vlak en we gingen van 2800 naar 3400 meter hoogte. Ik vroeg me letterlijk af, waarom wil een mens dit? Onderweg konden we voor het eerst een glimp opvangen van de Mount Everest. Na 4,5 uur kwamen we eindelijk aan in Namche Bazaar.
De derde dag bleven we in Namche Bazaar om te wennen aan de hoogte. Dat was maar goed ook want snachts werd ik wakker met vreselijke hoofdpijn en als ik me omdraaide in m’n slaapzak voelde ik m’n hartslag tekeer gaan. We zouden daarom maar een halfuurtje lopen vandaag in plaats van drie uur. Aangekomen bij onze bestemming was het uitzicht geweldig! We zagen de Mount Everest, Ama Dablam en meer prachtige toppen. Ik voelde me beter en we besloten toch de hele klim te doen. Dit was nog eens anderhalf uur steil omhoog. Het was ontzettend zwaar maar het uitzicht hier was het allemaal waard.
De volgende dag zouden we naar Dole lopen. Toen we net waren vertrokken begon het te sneeuwen. Halverwege konden we stoppen in een theehuisje en Arju besloot onze route te veranderen. We hadden de tocht naar Base Camp uitgebreid met 4 dagen, maar door alle sneeuw zou het te gevaarlijk zijn om hier langs te lopen. We besloten onze weg te vervolgen naar Portse, direct op de route naar Base Camp. Ik was blij dat we het plan hadden veranderd want op onze weg hier was het soms al uitkijken. Het laatste gedeelte ging gelukkig omhoog. Heel zwaar, maar het voelde veiliger. Na 5,5 uur lopen bereikten we Portse.
Vandaag zouden we naar Tengboche lopen. De wereld was compleet veranderd na het vallen van 10-15 cm sneeuw en toen we vertrokken sneeuwde het nog steeds. Het was een hele uitdaging, baggerend door de sneeuw. Samen met een Australische man Peter en zijn gids liepen we met z’n vieren. Het was fijn om in een iets grotere groep te lopen in dit weer. Aangekomen in Tengboche bleek dat hier geen lodges open waren. We waren genoodzaakt om door te lopen naar het volgende dorp, twee uur verderop. Na 6 uur lopen vroeg Arju hoe het ging, en ik antwoordde dat ik moe was. Ik was zo blij toen hij zei, “daar verderop ligt Dingboche, nog 20 minuten”. Nachts waaide het zo hard dat het voelde alsof de golfplaten zo van het dak konden waaien. Het was hier ook vreselijk koud. Zelfs met een slaapzak en twee dikke dekens had ik het geen moment warm. We bleven een extra dag in Dingboche en deden een korte hike van twee uur voordat het weer begon te sneeuwen.
De volgende morgen gingen we op weg naar Lobuche. Toen ik het gordijn open deed kon ik m’n geluk niet op, de lucht was strak blauw. Shreh, een jonge uit India liep vandaag met ons mee. De tocht was verschrikkelijk mooi, ook al lag er nog steeds veel sneeuw. Halverwege hadden we een zware klim, waarna we uitkwamen bij de memorials van overleden klimmers hier in de regio. Ook die van Scott Fischer en Rob Hall, twee expeditie leiders waar ik al veel over gelezen had. Deze memorials waren een soort van gedenkplaatsen, omdat de lichamen nog steeds op de berg liggen. Het laatste stuk was verschrikkelijk mooi maar zelfs vlak lopen werd zwaarder. Na zes uur lopen bereikten we vandaag Lobuche, op 4900 meter. Onderweg kwamen we weer bekende mensen tegen. Peter uit Australië en twee mensen uit Brazilië. Avonds zat iedereen bij elkaar rond de houtkachel die vaak twee uurtjes per dag aan stond en het daarna binnen ook weer vroor. Tandpasta, water, vochtige doekjes, echt alle vloeibare dingen waren de volgende morgen bevroren.
Op dag 8 was het d-day. Vandaag zouden we het hoogste punt bereiken. We liepen eerst naar Gorak Shep op 5200 meter. Vanaf hier was het nog anderhalf uur naar Base Camp. De weg was zwaar en moeilijk met veel grote stenen en rotsen waar we overheen moesten. Het was dan ook een overweldigend gevoel toen we eindelijk ons doel bereikten, Everest Base Camp. Helaas was het bewolkt en hadden we niet het mooie uitzicht op alle toppen, maar we hadden het gehaald en daar ging het om. Ik liep met hoofdpijn terug. We zouden in Gorak Shep slapen maar ik wilde met hoofdpijn niet op deze hoogte slapen. We hadden verhalen gehoord van mensen die met helicopters terug moesten naar Kathmandu, of die zelfs overleden waren door hoogteziekte en dacht dus alleen maar, wegwezen hier. Ik was al redelijk gesloopt van de hele tocht maar toch besloten we terug te lopen naar Lobuche, 300 meter lager. Na 8 uur lopen waren we eindelijk terug in Lobuche, wat een dag. Om deze dag te vieren kocht ik voor mezelf een snicker als beloning.
Vanaf Lobuche is het nog 3 dagen lopen naar Lukla, het begin- en eindpunt van de tocht. We zijn er bijna!!
Foto’s staan in het album ‘Everest Base Camp trek‘.
Groetjes uit het koude Nepal!
Iris
Het is weer prachtig om de ervaringen en belevenissen van deze pizza bezorgster van” het Hearehus” te lezen. Het is weer helemaal in optima forma hoe jij je weer vermaakt en inzet om je“hobby”weer tot een goed einde te brengen.Heel verstandig is dan ook dat je goed voorbereid op pad gaat en je van te voren goed de spelregels tot je neemt.Het blijkt namelijk dat je goed last van de zogenaamde”hoogteziekte”kunt krijgen,gelukkig viel dit mee doordat hier goed werd op ingespeeld.
Desondanks blijk het dat het niet van gevaar is ontbloot getuige de sterfgevallen,met wat voor oorzaak dan ook,die zijn voorgevallen tijdens zulke beklimmingen.Maar met hier en daar toch een pijntje ben je toch weer geslaagd voor deze missie en samen met de onderweg opgepikte medestanders is het ondanks de sneeuw ,kou en ijs weer onvergetelijk geworden.Ook de mooie foto"s geven ons weer een prachtig inzicht van de situatie aldaar.Als waardering voor deze prestatie gaan wij over de brug komen en gaan wij nu de kosten van die snicker op ons nemen en maken dit bedrag z.s.m. over!!! Tot het volgende relaas ,groetnis ut Bakhuzen en iet “m mar lekker op.
Ging.
Het gebergte zit in je kop en gaat er niet meer uit zo te
leZen!
Het lijkt mij ook toe dat de mensen in Nepal heel anders zijn. Qua karakter en aard. Ook apart te bedenken dat Nepal eigenlijk is ontstaan doordat de aardschollen tegen elkaar aan drukken met zo’n enorme kracht dat bergen als de Mount Everest en de Kilimanjaro konden ontstaan. De bodem wordt daar, nog steeds, door die geweldige kracht simpelweg omhoog geduwd! Als je probeert je een voorstelling van die kracht te maken dan word je duizelig voordat je een antwoord hebt gevonden. Ik denk dat wanneer die kracht, die energie, in de wereld kon worden toegepast het klimaatprobleem waarschijnlijk nog niet bestond……………. Men zegt dat die aardschollen vroeger, d.w.z. miljoenen jaren geleden, gewoon een stuk land waren die door draaiing van de aarde uit elkaar gerukt werden maar die uiteindelijk weer bij elkaar zullen komen. Om dat in de gaten te houden wordt de hoogte van het gebergte in Nepal constant gemeten. Daar hoeven wij helemaal nog niet over in te zitten want dan bekijken wij de radijsjes allang van de onderkant. Sterker nog, dan zijn wij allang op die onderkant uitgekeken en kunnen ze ons in “riegels skoffelje”.. Het geeft tevens aan dat de aarde geen belang bij de mens heeft maar dat dit belang andersom is: de mens heeft de aarde nodig. Dan zou je ook verwachten dat de mens verstandig met die aarde omgaat. Niet dus. We gaan met de aarde om alsof de aarde onze ondergeschikte is. Nederland probeert nu met belastingheffing het tij te keren maar dat heeft helemaal geen nut meer. Waarom niet? Pas wanneer het goede besef wereldwijd doordringt zou er misschien nog een mogelijkheid zijn. Doch ik denk dat ook hier de wens de vader van de gedachte is. Ondertussen: veel plezier!
wat fijn dat ik je reisverslag heb gelezenDat je in Nepal zit heb je ook last gehad van hoofdpijn op hoogte Hoe zijn de mensen daar Knap hoor dat je zoveel aan het klimmen bent geweestWens je nog een fijne reis