Mexico II

Vanuit Palenque nam ik de bus naar Merida. Een grote stad die ik eigenlijk niet heel bijzonder vond. Maar ik kwam ook niet voor de stad, ik kwam voor de flamingo's in het nabij gelegen reservaat bij Celestun. Er waren drie oudere stellen mee. Eentje daarvan bestond uit Susan en John. Twee gepensioneerden uit Wisconsin. Susan was de hele dag veel te enthousiast en ratelde aan een stuk door. Als je even niet praatte dan begon zij wel weer over iets anders om weer een gesprek op gang te krijgen. Haar man was zo rustig als maar kon en als ie dan eens wat wilde zeggen, walste Susan er weer overheen. Wat een grappig stel. 
Met een bootje vaarden we over de rivier waarbij we op een gegeven moment aankwamen bij de groep flamingo's. Tientallen. Nee honderden. Het was een prachtig gezicht. 

Na Merida nam ik een collectivo naar Valladolid. Een collectivo is een klein busje die gaat rijden wanneer er genoeg mensen in zitten. Stoelbekleding was er niet. Het waren oude t-shirts die om de stoelen waren gevouwen. Ach wat let et. Het was goedkoop en daar ging het om. 
Valladolid was een klein stadje waar avonds weinig te beleven was, maar overdag enorm veel drukte was met eetkraampjes op straat, marktjes en er was een chocolade winkel waar ik natuurlijk even naar binnen ging om te 'proeven'. Kijken kijken, niet kopen. 
In het hostel ontmoette ik Erin uit Canada en Jang uit Zuid Korea. Allemaal waren we in Valladolid voor Chichén Itzá. De belangrijkste Maya stad van Mexico, en een van de zeven wereldwonderen. We besloten om de volgende dag met z'n drieën te gaan. 

Chichén Itzá is als Machiu Piccu in Peru en Christo in Rio. Als je in de buurt bent, sla je dat niet over. Om de mensen massa voor te zijn zaten we om 7 uur al in de bus en kwamen we een kwartier voordat de deur open ging aan. Toen stond er al een rijtje. RijTJE, het viel nog mee. 
Ik had eerder al een paar Maya ruïnes gezien maar deze stad spande de kroon. Het is niet voor niets een wereldwonder. De metershoge piramide, alle tempels en alle details die verwerkt waren in de stenen. Prachtig. 
Het ruïne complex is vrij groot en de mensen waren daardoor gelukkig verspreid. Na drie uren hadden we alles gezien. Op weg naar de uitgang werden we overspoeld door 'de massa'. Een soort mierennest van mensen kwam naar binnen lopen. Wij waren gelukkig zo slim om heel vroeg te gaan en bij het zien van al deze mensen was ik blij dat wij er weer uit gingen. Maar wat was het mooi! 

De volgende dag gingen we weer met z'n drieën op pad. Dit keer naar het roze meer van Los Coloradas. Met een tour kostte dit ons $85 dollar (vond ik te) en met openbaar vervoer was het niet mogelijk er te komen werd ons verteld. Na enig speurwerk op internet zagen we dat er wel degelijk bussen heen gingen. 
De volgende morgen na 2 keer een uur in de bus en voor een bedrag van €4,50 kwamen we aan bij het roze meer. Het was een heel apart gezicht. Met bewolking was het 'oké leuk', maar zodra de zon op het roze water scheen ontstond het 'wauw' effect. 
Omdat Los Coloradas maar een heel klein plaatsje is, ging er maar twee keer per dag een bus terug. We bleven de hele middag op het strand totdat de bus kwam. Een avontuurlijke dag voor een prikkie. S'avonds aten we met z'n drieën en de volgende dag ging iedereen weer een andere kant op. 

Ik ging naar Bacalar, in het zuiden van het land. Toen ik daar aankwam, overviel me een gevoel van 'hier bestaat geen tijd'. Een paar mensen op straat, een paar auto's die langsreden en de dag kwam zoals die kwam. Dit was mijn plek. 
Na een tropische storm verbleef ik de volgende twee dagen bij het prachtige 7 kleuren meer van Bacalar. 

Het leuke van reizen is dat er altijd weer verassingen op je pad komen. Dingen gebeuren die je niet had verwacht. Ik had nog steeds veel contact met Robbert en Vivian die op dat moment in Colombia verbleven. Ik wilde ze graag weer zien na de leuke tijd in Rio maar elke keer had ik wel weer een smoes waarom ik niet ging. Omdat mijn reis bijna ten einde is dacht ik, wat maakte het ook uit. Onder het mom van 'je leeft maar een keer' boekte ik een vlucht naar Colombia en twee dagen later zat ik in het vliegtuig. 
Het was geweldig om ze weer te zien en het was ook leuk om weer terug te zijn in Colombia. Daar waar mijn reis is begonnen, maar wat inmiddels ook alweer bijna 9 maanden geleden is. We brachten een kleine week door in Medellin. Het verjaardagsfeest van Robbert met mijn veel te vieze Mexicaanse drank die ik had meegenomen, te veel chocolade ijsjes, een dagje naar Guatape en de feestjes in Medellin. Ik heb van elke dag genoten met het beste gezelschap. 

Na zes fijne dagen in Colombia was het gister alweer tijd om afscheid te nemen en inmiddels ben ik weer terug in Mexico voor de allerlaatste week. Vandaag ben ik op de fiets door Tulum gereden en de Maya tempels bezocht aan de oceaan. De komende dagen ga ik naar Isla Holbox om nog een paar dagen te genieten van zon, zee en strand. 

Lieve groet uit Mexico, 
Iris