Quetzaltenango

Mijn volgende stop was Quetzaltenango. Was Antigua zo toeristisch, Quetzaltenango is dat helemaal niet en dus totaal anders. Er was een lokale markt met kraampjes, de bussen rijden af en aan en er zijn weinig toeristen te zien. De mensen zijn bijna allemaal kleiner dan mij en de mannen zien er uit als cowboys. Het was leuk om het lokale leven te zien alhoewel er in de stad zelf niet heel veel te doen was. 

Ik kwam hier dan ook puur voor de vulkanen en de volgende dag ging ik daarom naar de Santa Maria vulkaan. Met een klein groepje stonden we om 05:00 uur s’ochtends paraat. Na een halfuur in de bus begon onze tocht in het donker. Het eerste uur ging prima, het tweede uur werd al wat steiler en de laatste twee uur waren heel erg steil en werd het klimmen en klauteren over stenen en rotsen. We kommen in vier uur van 2500 naar 3770 meter, een hele klim dus! 

Het was een zware klim maar het uitzicht weer geweldig. Aan de ene kant zag je de Acatenango en Fuego en aan de andere kant de Tajumulco, het hoogste punt van midden Amerika. Na een uur op de top gingen we weer naar beneden. Het was heel steil en glibberig en na een tijdje had ik het idee dat we nog langzamer gingen dan omhoog. Maar goed, je was in ieder geval niet constant buiten adem. Al lopend naar beneden vond ik het ook best indrukwekkend dat we dat hele stuk zo steil omhoog waren gelopen. Weer in de pocket. Na 3 uur waren we weer bij de bus en konden we eindelijk zitten. Zeven uren lopen vandaag. Ik was gebroken. Maar wel weer een geweldige dag!  

De volgende dag deed ik vrij weinig. Vooral bijkomen, want de volgende dag stond er weer een tocht op het programma. De Tajumulco, de hoogste. Ik zou met een groepje gaan maar op het laatste moment had de rest van de groep afgezegd. Een enorme domper. Ik kon er voor kiezen om alleen te gaan of een dag te wachten en dan wel met een groep te gaan. Ik had mijn spullen allemaal al ingepakt en was eigenlijk wel klaar om te gaan dus ik besloot gewoon te gaan met alleen mijn gids en te hopen op het beste. 

De volgende morgen ging ik dus samen met mijn gids Eric op pad. We moesten eerst 3 uur met de chickenbus (soort schoolbus) waarna we bij het beginpunt kwamen. Ik had wel mijn twijfels maar toen we aan de tocht begonnen raakten we redelijk aan de praat. Hij kon alleen maar Spaans dus ik moest goed mijn best doen en hij moest zich wat aanpassen tot kindertaal. 

Bij deze tocht moesten we al onze spullen zelf meenemen. Slaapzak, eten, tent, liters water. Ik had dus een hele zware tas van sowieso 10 kilo op mijn rug. Puur die tas was wat deze tocht zo zwaar maakte. Elk kwartier stopten we even om op adem te komen. Ik, hij niet. Na twee uur hadden we grote pauze en maakte Eric broodjes voor ons. Het was nog een uur omhoog en ik was kapot toen we bij het kamp aankwamen. 

Hier zetten we onze tent op en gingen we hout zoeken voor het vuur. Zodra we in het kamp waren veranderde het weer en werd het bewolkt en waaide het hard. De volgende morgen gingen we om 5 uur s’ochtends naar de top. Er was een groep van 20 mensen uit Guatemala die voor ons liepen. Gelukkig want hierdoor moesten we steeds stoppen maar kon ik even pauze houden. Ik had net zo goed het t-shirt van Gerard Joling aan kunnen doen met ‘ik heb er geen kracht meer voor’ want ik kon niet meer. Na een uur waren we eindelijk boven en gingen we achter de rotsen schuilen voor de harde wind en wachten tot het licht werd. Om aan te geven, de grote groep had isolatie dekens mee om warm te blijven. Het werd licht en we maakten snel een foto op de top om weer snel naar beneden te gaan. Er was niks te zien door het slechte weer, ik droeg een hemd, thermoshirt, t-shirt, fleecevest en een winterjas en nog had ik het steenkoud dus wegwezen maar. Na anderhalf uur waren we weer beneden en konden we lekker in de bus terughobbelen naar Xela. Al met al toch weer een mooi avontuur en een goede Spaanse les!

Vanuit Antigua ging ik rechtstreeks naar Xela. Ik sloeg de (waarschijnlijk) mooiste plek van Guatemala over omdat ik had gelezen dat er een driedaagse tocht was naar Lago Atitlan. Ik wilde lopen en niet met de bus. 

In het hostel was ik met Sara uit Duitsland en Rosalie uit België. Allemaal gingen we met de tocht mee. We hadden een super leuke groep met moeder en dochter uit New York, een stel uit Israël, Australiërs en Amerikanen. Met een chickenbus reden we het eerste halfuur richting de bergen waarna de tocht kon beginnen. Beladen met 10 kilo aan eten, kleding en slaapgerei begonnen we aan het steile stuk van twee uur, wat meteen het zwaarste stuk was van de hele tocht. In tegenstelling tot de vorige tochten voelde ik me sterk en een echte baas.We liepen door de bossen, over grasweides en bergen. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Santa Catarina. We sliepen in een gemeenschapsgebouw maar door de auto die er in stond voelde het meer aan als een garage. 

De volgende ochtend vroeg opstaan voor de tocht naar Santa Maria. Eerst door het bos, daarna over de heuvels en vervolgens nog door het cornfield of death. Een soort maisveld van steile heuvels. Het viel me alles mee hoe goed het ging want we liepen toch zo’n zeven uur per dag met onze zware tas op ons rug. Aan het eind van de middag kwamen we aan bij een familiehuis. Hier sliepen we met z’n allen in de eetkamer en hadden we s’avonds een heerlijk kampvuur met marshmallows. 

De volgende dag moesten we om 3:15 uur opstaan en waren we om 4:15 paraat om te gaan. In het donker werden we vergezeld door de politie (vanwege overvallen) en kwamen we uit bij een open plek in het bos. Hier konden we weer lekker in onze slaapzak kruipen en kijken hoe de zon op kwam. Mijn eerste ontmoeting met Lago Atitlan. Een geweldig mooie plek. De laatste 8 km liepen we naar beneden waar we uit kwamen bij San Juan la Laguna. Met z’n allen in een pick up truck eindigden we onze tocht in San Pedro. Het was een geweldige tocht met geweldig leuke mensen. Ik heb genoten.

Het is tijd voor wat tijd in en rondom de dorpen van Lago Atitlan. Zwemmen, winkelen en misschien nog wel een vulkaan beklimmen. 

Foto’s in het album Xela. 

Liefs vanuit een zonnig Santa Cruz la Laguna, 

Iris