San Gil

5 juli 2017 - San Gil, Colombia

San Gil 

Vanuit Bogota ben ik samen met Maude uit Canada en een Koreaan die zichzelf Charly noemt (omdat niemand zijn naam kan uitspreken), in de bus gestapt naar San Gil. Midden in de nacht stonden we voor de deur van het hostel. Na enige tijd bellen ging de deur gelukkig open. San Gil is een ontzettend leuk klein stadje in de bergen. De volgende dag hebben we een parcours gedaan van rotsklimmen, abseilen van een waterval en touwklimmen. Het was geweldig! De mensen van het hostel waren niet normaal aardig, leerden ons wat Spaans en avonds namen ze ons mee naar een Colombiaanse bar; la Isla. Geweldig om te zien hoe gepassioneerd de mensen hier zijn over dansen. We hebben een beetje salsa en merengue geleerd. De volgende dag ging eindelijk gebeuren waar we eigenlijk voor kwamen, PARAGLIDING. Bij de Chicamocha canyon werden we een voor een bij onze naam geroepen en dan ging het gebeuren. Pak aan en rennen maar. Heel gek om van een berg af te rennen en daarna gewoon te vliegen. Ik mocht uiteindelijk zelf de touwen vasthouden en vliegen. Op een gegeven moment hoorde ik de piloot zeggen; you want adrenaline? Poco, antwoordde ik. En daar gingen we. Van links naar rechts zwevend door de lucht. Dit was echt een van de vetste ervaringen ooit! Tijdens de vlucht over de canyon besefte ik eigenlijk pas wat ik aan het doen ben. Ik heb zo lang moeten wachten totdat m'n reis kon beginnen en heb zelfs een punt gehad dat ik het wilde opgeven omdat ik het gevoel had dat het nooit ging gebeuren. Ik heb duizenden overhemden moeten strijken, honderden pizza's uitgeserveerd maar nu ben ik eindelijk hier en geniet maximaal van het leven.

Waren de straten in Bogota al stijl, hier in San Gil voelt het soms alsof je omhoog loopt bij het rode klif vanaf het eerste strand naar de steen van de slag bij warns. Niet overdreven. De volgende dag bracht een kleine collectivo bus ons naar Barichara, een klein dorpje een half uur van San Gil. Vanuit daar kon je een mooie hike maken van ongeveer twee uur naar een ander klein dorpje Guané. De allermooiste uitzichten kwamen ons voorbij. Guane is een vredig en rustig dorpje waar het lijkt of de tijd een aantal jaar heeft stilgestaan. Teruglopend naar Barichara kwamen we er achter dat we nog twee uur hadden voordat de laatste bus naar San Gil terug vertrok. Precies de tijd die we de heenweg hadden gelopen. In een tempo waar je u tegen zegt moesten we het pad dit keer omhoog bewandelen. Na een dik uur kwamen we zwetend en helemaal kapot aan bij de bus. We hadden daardoor nog tijd om op straat de dansen met locals op de muziek van de straatmuzikanten. Terug bij het hostel werden we door Louis (eigenaar) uitgenodigd om de volgende dag naar zijn huis te gaan. Een kleine boerderij in de bergen. Daar zeiden we alle drie geen nee tegen. De volgende morgen zaten we dan ook met z'n vieren in de bus naar de vallei. Aangekomen bij het huis voelde ik me een beetje als Floortje aan het einde van de wereld. Deze mensen leven in een heel klein huisje met koeien, paarden, honden en katten, aan een rivier midden in de bergen. Ik zag mezelf al zitten. We werden getrakteerd op vis en het was ontzettend leuk om te zien hoe deze mensen leven.
Terug bij het hostel moesten we onze spullen pakken want we zouden vertrekken. Alledrie baalden we eigenlijk dat we weg gingen. De mensen van het hostel waren zo aardig en we hebben ontzettend genoten in San Gil maar aan alles komt een eind. Charly had zo'n grote koffer bij zich dat die bijna niet in de taxi paste. Na wat schuiven met stoelen en banken paste het allemaal net. Op naar het volgende avontuur! 

Adios San Gil! Op naar Medellin, de stad van de beruchte Pablo Escobar. 

Foto’s

8 Reacties

  1. Achtien Novalina:
    6 juli 2017
    Prachtig....
  2. Robert:
    6 juli 2017
    Mooi man. Topper.
  3. Rentex sqaud member LH:
    6 juli 2017
    Wauw !! Echt heel erg leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt !!
  4. Heit en Memke:
    6 juli 2017
    Zo te lezen verveelt het nog niet!!We wachten op de volgende verhalen
  5. Lot:
    6 juli 2017
    Iris, wat geweldig! Prachtplek en wat heerlijk al die lieve mensen. Stoer van je om een berg af te rennen, ik zie het je meteen doen. Sophie en ik hebben genoten van de foto's, bedankt. Liefs van ons allemaal
  6. Phien Albada:
    7 juli 2017
    Wat maak je veel mee Iris. Dat jij, je een beetje in de wereld van Floortje voelde, op die plek. Ongelooflijk mooi! De foto's geven ook weer, dat het daar verlaten en prachtig is! Blijf genieten!
  7. Buurman Douwe:
    7 juli 2017
    San Gil is blijkbaar de ideale plek voor jou! Mooi om te zien en te lezen. Wat mij vooral opvalt is het woeste en ongerepte landschap. Vergeleken bij Nederland waar elke vierkante meter grond onderhevig is aan regeltjes en verordeningen. Daar bij jou past de mens zich aan aan de natuur en hier past de natuur zich aan aan de mens........ En dat jij op een bepaald moment aan zo'n paraglider zou hangen verbaasde niemand volgens mij!
  8. Minke Molenaar:
    9 juli 2017
    Hoi Iris, wat weer een prachtig meeslepend verhaal. De complimenten voor je schrijven. We genieten ervan!!