Cusco

Over Cusco kan ik bijna wel een heel boek schrijven, zoveel mooie dingen heb ik hier beleefd en gezien. Cusco is de meest toeristische stad van Peru omdat je vanaf hier naar Macchiu Piccu kunt gaan. Ik was even bang dat ik de stad daarom te toeristisch zou vinden, maar niks was minder waar. Er hing een hele fijne sfeer en de stad heeft mooie pleinen, kleine straatjes met veel winkeltjes en er is ontzettend veel te doen. Eigenlijk iedereen hier gaat naar Macchiu Piccu, een van de zeven wereldwonderen en dé trots van Peru. Ik wilde dit doen met een meerdaagse tocht. De Salkantay trek, 5 dagen lopen over een afstand van ongeveer 80 km. In Colombia had ik al mensen gesproken die dit hadden gedaan en wist daarom wat ongeveer de prijs was. Ik ging verschillende bureautjes binnen en wanneer de prijs er ver boven lag bedankte ik ze vriendelijk en op naar de volgende. Uiteindelijk vond ik een goede tour en deze moest voor mij persé beginnen op 30 september waarbij je 4 dagen lager aankomt bij Macchiu Piccu. Dit had een reden, maar daarover later meer. Tijdens mijn eerste avond in Cusco kon ik eindelijk, na een nacht in een tent op de vulkaan en een nacht in de bus, weer in een bed slapen. Heel fijn. 

Om meer van de stad te weten te komen ging ik de volgende dag mee met de free walking tour. Dit is een gratis stadswandeling waarbij je aan het einde een fooi kunt geven. Cusco was vroeger de hoofdstad van het oude Inca rijk, totdat de Spanjaarden kwamen en alle tempels en bouwwerken vernielden. Hiervoor in de plaats kwamen nieuwe katholieke kerken. We kwamen langs oude Inca muren met ontzettend grote stenen die in elkaar zijn gezet. Het is nog steeds een raadsel hoe deze muren zijn gebouwd. Het was ontzettend interessant en je kon merken aan de gids dat hij het nog steeds heel erg vond wat er vroeger hier is gebeurd met hun oorspronkelijke volk. 

De volgende dag ging ik met een tour mee die ons eerst bij een klein winkeltje bracht, waar een aantal vrouwen aan het werk was om dekens en doeken te weven. Hier kregen we uitleg over hoe dit hele proces in z'n werk ging. Het was heel interessant om te zien wat er allemaal aan vooraf gaat, voordat het zo in een winkeltje ligt voor de verkoop. Vervolgens reden we naar Moray. Hier is een van de oude Inca plekken te bewonderen. Moray is een soort terras met allemaal verschillende lagen. Hier verbouwden de inca's vroeger zaden en groenten. De tocht eindigde bij de zoutterassen van Maras. Terwijl we door de bergen reden werd de omgeving ineens wit en zagen we de terrassen. Hier aangekomen was dit echt een heel apart gezicht. De omgeving bestond uit verschillende lagen en er waren honderden verschillende vakken met zout. Ook zag je mensen aan het werk, welke het zout aan het zeven waren en liepen er mannen met zakken van 50 kg zout op hun rug, klaar voor de verkoop. Het was een indrukwekkend gezicht. 

Een van de tours die ik heel graag wilde doen was die naar de Rainbow Mountains. Om 04:00 werd ik opgehaald en was het een busrit van 2,5 uur tot de volgende stop. Hier kregen we ontbijt en reden vervolgens nog een uur door naar het beginpunt. Onderweg zagen we steeds meer besneeuwde toppen. Daar aangekomen zag je overal om je heen bergen en sneeuw. Het was een compleet andere wereld dan waar we die ochtend vandaan kwamen. 
Vanaf hier was het twee uur lopen naar de Rainbow mountains. Ook hier was de hoogte (5000m) weer aanwezig. Onderweg werd ik al snel vrienden met een jonge uit Brazilië en we liepen samen verder. De omgeving waarin we ons bevonden was zo verschrikkelijk mooi. De bergen, de sneeuw, de schapen en lama's die onderweg stonden te grazen. Ik weet nog goed dat toen ik 4 jaar geleden de Victoria falls in Zambia zag, ik tranen in m'n ogen had. Gewoon omdat het zo overweldigend mooi was. Toen we aankwamen bij de Rainbow Mountains gebeurde precies hetzelfde. Ik zat op een plekje weg van alle mensen en het uitzicht was fenomenaal. Hoewel de foto's ook prachtig zijn, kunnen deze eigenlijk niet laten zien hoe schitterend de natuur hier is als je het echt meemaakt. 

Op 30 september zat ik ochtends vroeg om 04:00 klaar om opgehaald te worden voor de Salkantay trek. 5 dagen lopen met als eindbestemming Macciu Piccu. Na drie uur in de bus kwamen we aan bij het startpunt. We waren met 11 personen en na een kort voorstelrondje bleek dat Brazilië dit keer in de meerderheid was met 5 personen. Verder hadden we 2 Fransen, 1 Amerikaan, 1 Argentijn, 1 Duitser en ik. Daarnaast was Freddy onze gids voor de komende dagen. De tocht begon op 3800 meter en bij het kamp aangekomen had ik gelijk alweer hoofdpijn. Het is elke keer weer mooi om te zien hoe verschillende individuen zo snel een groep wordt en iedereen stond ook gelijk klaar met paracetamol en andere medicijnen. Gelukkig ging het middags beter en begonnen we aan de klim naar Lake Humantay. Dit meer lag tussen de bergen. Het weer was perfect en het uitzicht was geweldig. Terug bij het kamp kregen we ons avondeten en was het super koud dus gingen we vroeg slapen. 

De tweede dag was de zwaarste dag. We begonnen aan een klim van 3 uur naar de Salkantay Pass op 4600 meter. Het was heel zwaar maar de uitzichten waren weer fantastisch. Af en toe, als ik WiFi heb, kijk ik expeditie robinson terug en tijdens de klim voelde het alsof ik aan een van de proeven mee deed maar dan wie het snelste boven was. De Duitse jonge in onze groep was ontzettend snel en niemand kon hem bijhouden dus hij won. Ik was tweede!! Boven aangekomen zagen we een prachtig groen blauw meer en konden we fantastische plaatjes schieten. Vanaf hier was het alleen maar afdalen. We gingen van 4600 naar 2900 meter. Het mooie aan deze dag was dat we begonnen met winterjassen aan en besneeuwde bergtoppen om ons heen. Vervolgens doken er steeds meer bergen op en werd het steeds warmer. Aan het einde kwamen we uit in de jungle en was het bloedheet. Het was een prachtige maar lange dag. In totaal liepen we deze dag 25 km. 

Op de derde dag vervolgden we onze weg door jungle paden. Na vijf uur lopen kwamen we middags aan bij het volgende kamp. Hier kregen we eten, zetten we de tenten op en gingen we aan het eind van de middag naar de thermale baden van Santa Teresa. Hier konden we twee uur blijven en het was fijn om na zoveel kilometers eindelijk even te chillen. Avonds bij het kamp waren we samen met een andere groep en was er een kampvuur, muziek en drankjes. Iedereen danste en we hadden een hele leuke avond. 
De volgende morgen zat iedereen bij het ontbijt en werd ik gezocht door onze gids. Ik zat allang aan de tafel. Twee minuten later kwam Freddy samen met Salvador de kok aanlopen met een hele grote verjaardagstaart met daarop 'Feliz cumpleaños Iris'. Omdat we de volgende dag heel vroeg op moesten kreeg ik deze vandaag al op 3 oktober. Het was geweldig. Nadat de hele taart op was vervolgden we onze weg. Het was bloedheet en er was bijna geen schaduw. Na twee uur kwamen we aan in Hydro electrica. Dit is de plek waar de trein naar Machiu Piccu rijd. Een ticket voor deze trein is heel erg duur en wij gingen lopend langs het spoor naar Aguas Calientes, onze laatste stop voordat we Machiu Piccu zouden bereiken. In Aguas Calientes is maar een ding belangrijk en dat is Machiu Piccu en dat voelde je. Alles ademde Machiu Piccu. Na 2,5 uur kwamen we aan bij het hostel waar we die nacht zouden slapen. Ik hoorde onze gids overleggen met de receptie en mijn naam noemen. Het bleek dat ik als enige naar een ander hostel moest omdat ik bij een ander bedrijf had geboekt. Beetje jammer maar geen ramp.

De volgende morgen om 03:00 ging de wekker. Het was 4 oktober, mijn verjaardag! Ik had nog even tijd om mem en hoit te bellen die al aan de taart zaten. Om 03:40 werd ik opgehaald en liepen we in het donker naar het eerste hek. We kwamen aan om 04:00 en moesten een uur wachten voordat het hek open ging. Er waren al veel meer mensen en we stonden gelukkig redelijk vooraan. Na een uur wachten ging het hek open en konden we beginnen aan de stenen trap naar Machiu Piccu. Dit was echt loodzwaar. Na 50 minuten kwamen we hijgend en helemaal bezweet aan. Om 6 uur konden we naar binnen en kregen we een rondleiding van Freddy. Om ons heen hing alleen maar mist en we konden bijna niks zien. Na de rondleiding was het tijd om afscheid te nemen. Freddy moest huilen want hij vond het zo jammer dat we afscheid moesten nemen. Gelukkig verdween de mist en konden we eindelijk Machiu Piccu zien in zijn geheel. Dit was prachtig. Al zo vaak heb ik dit plaatje op Google gezien en nu stond ik er zelf in het echt naar te kijken. 

Nu heb ik mijn eigen foto. En die is veel mooier dan een plaatje op Google. Voor mij gaat het niet perse om de foto zelf maar om het gevoel bij de foto. Bij elke foto die ik maak weet ik nog precies hoe ik me voelde en wat er gebeurde. Zo ook deze foto van Machiu Piccu. Ik weet nog precies hoe zwaar de klim op de trap er naar toe was, hoe teleurgesteld ik was door de mist en hoe blij ik was toen we eindelijk het mooiste uitzicht hadden over dé beroemde Incastad die nooit is ontdekt door de Spanjaarden, dé trots van Peru en een van de zeven wereldwonderen. Het was geweldig om mijn verjaardag hier te kunnen vieren. 

Vanavond vertrek ik naar Puno, mijn laatste bestemming in Peru. Ik heb vijf weken rondgereisd in dit land en kan niks anders zeggen dan dat Peru he-le-maal geweldig is! Wat een verschrikkelijk mooi land. Als liefhebber van natuur, bergen en outdoor was dit voor mij helemaal het einde! Ik begon mijn reis op het strand van Mancora, trok vervolgens door de hoge bergen van Huaraz, croste met een buggy door de woestijn van Huacachina, beklom een vulkaan van 5800 meter in Arequipa en sloot af met een geweldige vijf daagse tocht naar het wereldwonder Macchiu Piccu. 

Peru, ik heb genoten en ooit kom ik terug! 

Lieve groet uit Peru!