Paracas, Huacachina, Arequipa

Eigenlijk had ik nog wel langer in Huaraz willen blijven en had ik de Santa Cruz trek nog wel een keer willen doen, zo mooi vond ik het. Maar goed, ik ging weer verder naar een nieuwe bestemming. Als eerste ging ik naar Lima, de hoofdstad van Peru. Ik had veel mensen gehoord over Lima die niet heel enthousiast waren. Ik nam de nachtbus vanuit Huaraz en kwam om 06:30 aan. Bij het hostel aangekomen had ik deze keer minder geluk en mocht ik pas om 11:00 in de kamer. Na twee afleveringen Penoza was het een iets normalere tijd om de boel te verkennen. Ik verbleef in de wijk Miraflores en besloot eerst hier rond te kijken. Lima ligt aan de kust en vanaf hier keek je uit op de stille oceaan. Ik liep over een soort boulevard, keek rond in parque del Amor (park van de liefde), waar ik in m'n eentje niks te zoeken had en vervolgens terug in het hostel kon ik eindelijk in de kamer. Middags ging ik naar het centrum van de stad. Op Plaza del armas stonden mooie oude gebouwen en hier staat ook het regeringsgebouw van Peru. Het centrum van Lima is mooi, maar voor mij genoeg voor een dag. 

Ik had al snel besloten dat ik weer de stad uit wilde. Veel te groot, veel te veel mensen (10 miljoen). De volgende dag nam ik de bus, en via de panamerican highway, die begint in Alaska en eindigt in zuid Argentinië, vervolgde ik mijn weg naar Paracas. Hier boekte ik een tour naar de Ballestas Islands voor de volgende dag. Omdat het beschermd gebied is, mochten we niet op de eilanden. In twee uur vaarden we langs de eilanden en zagen we heel veel vogels, zeeleeuwen en een paar pinguïns. Terug bij het hostel moest ik snel beslissen wat ik ging doen. In een halfuur boekte ik een hostel en kocht ik een ticket naar Huacachina. In de bus naar huacachina hadden we Engelse muziek voor de verandering. Celine Dion zong my heart Will go on, en ik dacht aan Jack en Rose die misschien beter naar Peru hadden kunnen gaan dan met de Titanic mee. Maar goed. 
Huacachina is een heel klein plaatsje in de woestijn. Een paar hostels, restaurants, wat souvenirwinkeltjes en dat is het wel. Het is een heel vreemd plaatsje zo omringd door woestijnduinen en daarom leek het me juist wel leuk om hier te blijven. In het hostel had ik eindelijk weer kamergenoten en we besloten met z'n allen een tour te boeken. Eigenlijk het enige wat je kunt doen in Huacachina is met een buggy de woestijn door crossen en sandboarden. Dit gingen we met z'n allen doen. Het was super leuk en vooral zanderig. Onze gezichten waren zwart van het zand. Savonds gingen we met z'n allen uit eten en het was fijn om weer wat leuke mensen om me heen te hebben. De volgende dag boekten Jimmy (een van de groep) en ik een nachtbus naar Arequipa. Het enige wat we verder nog konden doen in Huacachina was een hoge duin op klimmen voor een mooi uitzicht, het was het waard. 

In de bus naar Arequipa, in het zuiden van Peru. We hadden een gokje genomen door het allergoedkoopste hostel te boeken dat er was (€3,50 per nacht). Prijs kwaliteit verhouding klopte aardig. Arequipa is een mooie stad omringd door vulkanen en bergen. Een van deze vulkanen was de reden dat ik naar Arequipa wilde, el Misti. Van andere backpackers had ik gehoord dat je deze kon beklimmen en ik dacht, dat ga ik ook proberen. Ik boekte een tour van twee dagen. 

Ochtends werd ik opgehaald en werden we naar een kantoortje gebracht. Ik stapte de auto in en heel toevallig zat er ook een jongen in die ik kende van de Santa Cruz trek in Huaraz. Bij het kantoor kregen we extra kleding te leen. Een soort ski broek, een jas die ik nog eens over mijn eigen winterjas moest dragen en hele dikke wanten. Ik vroeg de vrouw wat de temperatuur daarboven was. Ze antwoordde met -3. OKÉ SHIT! Ook moesten we allemaal 5 liter water mee voor koken en drinken, kleren, slaapzak, matras en tent. Al met al was mijn backpack naar schatting ommenebij 9 kilo. Daarna reden we richting de vulkaan, althans dat was de bedoeling. De chauffeur vond het nodig om eerst nog bij een andere auto de spiegel er af te rijden, waarna de eigenaar al met een vingertje te wijzen. De politie moest er aan te pas komen en wij zaten in de auto te wachten als een paar zielige hondjes. Nadat de hele zaak was opgelost kwamen we een uur later aan bij de vulkaan op 3300 meter. Hier werden de backpacks opgehesen en deze bleek toch echt wel behoorlijk zwaar om mee te zeulen. We waren met 9 mensen en 2 gidsen. Na ongeveer 5 uur kwamen we aan bij het kamp op 4600 meter. Hier zetten we de tent op en kregen we het avondeten. Daarna kwam het moment dat onze gidsen vertelden dat we de volgende morgen om 00:30 uur ontbijt zouden krijgen en om 01:00 zouden we vertrekken. We keken elkaar eens vreemd aan en nadat het eten op was, vertrok iedereen ook heel snel naar de tent. 

Het was geen grap. Om 00:30 uur kregen we brood en thee. Daarna konden we (deze keer gelukkig zonder bagage) beginnen aan de klim. Met alleen onze hoofdlampjes liepen we in een treintje de vulkaan op. Een gids voorop, de andere achteraan. Niemand zei iets, Na elke 45 minuten hadden we pauze. Na drie pauzes was ik al heel erg moe. We deden niks anders dan omhoog lopen. Om 04:00 zagen we de eerste lichtstralen en om 05:00 konden we elkaar eindelijk aankijken. Na ongeveer 4 uur lopen was ik zo kapot dat ik op een steen zat te janken, ik kon niet meer. En het was nog 2 uur naar de top. Ik ging dit nooit halen. De gids zei me dat ik veel moest eten en drinken en we begonnen weer. Het ging echt stapje voor stapje en iedereen zat er doorheen. Maar potverdorie, doorlopen. Het was licht en we konden nu zien hoe ver we nog moesten, maar of dat echt motiverend werkte dat betwijfel ik. Het was zo verschrikkelijk zwaar en na een aantal uren afzien kwamen we aan bij de krater. Dit was nog niet de top, dat was nog eens 40 minuten extra. Onze gids zei dat we mee moesten gaan want we waren al zo ver, en ik stemde in. Ik was nu al zo ver dat ik de top ook wilde halen. Na nog eens 40 verschrikkelijk zware minuten was daar de top. Hier zat ik weer op een steen te janken, maar dit keer omdat ik zo trots en blij was dat ik het toch gehaald had. Het uitzicht was fantastisch!! 
De top lag op 5800 meter en na een paar minuten merkte ik al dat de hoofdpijn kwam opzetten. Na een tijdje het uitzicht te hebben bewonderd besloot ik om snel weer af te dalen. Nadat toch iedereen de top had gehaald, konden we met z'n allen afdalen. Dit keer konden we onze voeten laten zakken in een soort zand of vulkaanas achtig iets en dit ging dus erg snel. Het was alsnog twee uur vanaf de top naar het eindpunt, maar dit kon gelukkig allemaal naar beneden. Wat was ik blij toen ik eindelijk in de auto zat. Maar op de weg terug, hadden we een mooi uitzicht op el Misti en dacht ik, daar stond deze Bakhûster toch maar mooi even!!

Lieve groet uit Peru!