Huaraz

Na Trujillo, waar het vooral ging om tempels, musea en geschiedenis, vond ik het tijd voor wat anders. Ik ging naar Huaraz, een plek die al heel lang op m'n lijstje stond. Ik nam de nachtbus en kwam om 06:00 aan. Ik voelde gelijk, het is koud hier. Aangekomen bij het hostel had ik zicht op de besneeuwde bergen en ik kon niet wachten om er heen te gaan. Ik boekte een tour voor de volgende dag naar Laguna 69. Om 05:00 zouden we worden opgehaald en net daarvoor stond ik over te geven en voelde me totaal niet goed. Ik had het ticket al geboekt dus ik dacht, gewoon proberen. Het was een lange rit en de tocht naar de lagune was 1 uur vlak wandelen en 2 uur omhoog van 3900 naar 4700 meter. Na een halfuur moest ik al steeds stoppen en had ik al het idee, dit gaat hem niet worden. Het eerste uur was zo zwaar en toen op een gegeven moment de gids mij inhaalde (welke steeds achteraan liep) wist ik dat dit hem niet ging worden. Ik besloot om te keren en de weg terug naar beneden was bijna nog zwaarder dan de heenweg. Bij de bus aangekomen was ik helemaal gesloopt en moest ik wachten tot de rest van de groep terugkwam. Man wat baalde ik. 

De volgende dag zou ik de Santa Cruz trek gaan lopen, maar deze moest ik uitstellen want de twee daarop volgende dagen was ik ziek. Hoogteziekte. Hoofdpijn, geen eetlust, geen energie en kortademig. De Santa Cruz trek was voor mij een van de hoogtepunten van Peru en ik wilde deze niet laten schieten. Na twee dagen voelde ik me een stuk beter en besloot opnieuw de tocht te doen naar Laguna 69. Ik boekte een ticket, kocht kilo's mandarijnen en wandelstokken. Het moest nu gaan lukken. De volgende dag werd ik weer om 05:00 opgehaald en de eerste uren wist ik precies wat er ging gebeuren. Het eerste gedeelte van de tocht ging prima en al redelijk snel was ik op het punt waar ik de vorige keer moest omkeren. Ik wist, deze keer ging het lukken. Vanaf hier had ik pas geen idee meer wat er ging komen. Het laatste gedeelte was vreselijk stijl en zwaar. Een stuk voor mij liep een man welke voor mijn gevoel af en toe eens even omkeek of het wel goed ging. Hetgeen wat hij zag, was mij hangend op m'n wandelstokken, happend naar adem. Na 40 minuten werd het pad eindelijk vlakker en kon ik een blik opvangen van de Laguna. Daar aangekomen was het alsof ik in een fantasie film zat. Water zo blauw, met daarachter besneeuwde bergen, het was ongekend, zo mooi. Al snel was ik de helse tocht er naartoe vergeten. We konden een uur bij de Laguna blijven voordat we weer terug moesten lopen naar de bus. Wat een geweldige dag. Voor de zekerheid wachtte ik de dag erna af maar ik voelde me goed en ik boekte de Santa Cruz trek opnieuw, voor de volgende dag. 

Om 06:00 werden we opgehaald. De komende 4 dagen waren we met 10 man, een gids, een kok en 4 ezels. Europa was goed vertegenwoordigd met drie Fransen, twee Duitsers, een Oostenrijker en ikzelf. Verder waren er twee meisjes uit Peru en een jonge uit Nieuw Zeeland. We begonnen met een busrit van 5 uur naar het beginpunt van de tocht. Met onderweg alleen maar bewolking en regen, had ik zo mijn twijfels. Bij het startpunt werden de slaapzakken, tenten en het eten verdeeld over de ezels, dronk de gids z'n biertje op en konden we gaan. In het begin kwamen we nog af en toe een huisje tegen, maar al snel veranderde het in echte wildernis. Aan het eind van de middag kwamen we aan bij het kamp. We hadden mooi uitzicht over de bergen en waren echt midden in de wildernis. Ik kon het al heel snel ontzettend goed vinden met Thomas, de jonge uit Oostenrijk en we besloten een tent te delen. We kregen eten in de gezamenlijke tent en probeerden een kampvuur te maken. Omdat het de hele avond regende en het heel koud was, lag iedereen al heel vroeg in z'n slaapzak. De enige plek waar het nog een beetje warm was. 

De volgende morgen werden we gewekt in de regen. 06:00 opstaan, 06:30 ontbijt, 07:00 vertrekken. De tweede dag stond bekend als de zwaarste dag en het begon dan ook met vier uren omhoog lopen. Vanaf het kamp (3800m) moesten we een bergpas over op 4700 meter. Het laatste gedeelte omhoog was vreselijk zwaar, maar daar aangekomen (Punta Union) hadden we een mooi uitzicht over de bergen en een meer. We besloten hier te eten maar al snel werden we getrakteerd op natte sneeuw. Snel doorlopen dus. Vanaf hier was het nog twee uur lopen naar het kamp. Ineens hadden we even het geluk aan onze zijde en brak de zon door. De wolken verdwenen en we hadden eindelijk mooi zicht op de bergtoppen. Aangekomen bij het kamp, begon het weer te regenen helaas. Het was avonds ongeveer 6 graden en in een tentje was dit niet heel warm. Thomas en ik hadden een soort systeem bedacht met onze slaapzakken en het was die nachts zo warm in onze tent dat ik zelfs in een t-shirt kon slapen in plaats van een trui.  

De derde dag was het grotendeels naar beneden lopen. In de buurt was nog een meer waar we heen konden maar dit was nog drie uur extra boven op de normale route van die dag. Thomas en ik wilden als enigen naar het meer en we besloten samen te gaan. De gids vertelde ons hoe we moesten lopen en vroeg ons om snel te lopen omdat we het anders niet voor het donker zouden halen. Het pad naar het meer was zwaar en steil maar daar aangekomen, was het het allemaal weer waard. Een prachtig uitzicht over het meer en we waren de enige twee. Op het pad terug naar beneden hadden we een geweldig uitzicht. Omringt door bergen en sneeuwtoppen, liepen we door het zand verder. Het voelde alsof we in een woestijn waren. Daarna kwamen we aan bij een prachtig groen meer om vervolgens over een soort jungle achtig pad verder te lopen. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een campingplaats waar zelfs een klein winkeltje was. We deelden een biertje en een zak chips en liepen verder. Onderweg kwamen we mensen tegen die ons vertelden dat het nog drie kwartier was naar het volgende kamp, ons kamp. We liepen mooi verder maar na een uur waren we er nog niet. We liepen steeds verder en na elke bocht hoopten we dat we de tenten konden zien. Elke keer geen tent. Na een tijdje hadden we het idee dat we de tenten misschien gemist hadden en voorbij waren gelopen. We renden bijna, zo hard liepen we. En na anderhalf uur (ipv drie kwartier) zagen we eindelijk de tenten. We hadden het gehaald na een tocht van dik 9 uur. Ook deze nacht was het weer raak met de regen. Wel kregen we deze avond popcorn en pasta in plaats van rijst. 

Een aantal van onze groep had besloten de tocht in drie dagen te lopen, en zo waren we op de laatste dag nog met zes man over. Ook al had het qua tijd misschien gekund, ik wilde vier dagen blijven omdat ik het gewoon zo leuk vond om daar in de natuur te 'wonen'. De rotsen langs het kamp waren de wc, de rivier werd onze douche en het was allemaal prima. De laatste dag van de tocht was het nog maar twee uur lopen naar het eindpunt. Daar aangekomen kregen we nog lunch en gingen we terug op weg naar Huaraz. 

Ik was ontzettend blij dat ik toch, na enige vertraging, deze tocht heb kunnen doen. Het was zwaar, nat en koud maar het was het allemaal waard. Hoewel we niet het allerbeste weer hadden, maakte dit het alleen maar meer een uitdaging. We zijn verbrand door de zon, nat geworden door de regen, koud geworden door de sneeuw, hebben genoten met elkaar als groep en hebben bovenal, de meest prachtige natuur gezien van Peru. Het was geweldig. 

Lieve groet uit Peru!