Montañita

Montanita is een klein plaatsje aan de westkust van Ecuador. Het staat vooral bekend om het vele feesten en surfen. Bij deze bestemming ging het niet zozeer om mooie bezienswaardigheden maar waren het vooral de mensen die mijn verblijf hier bijzonder hebben gemaakt.

Mijn plan was om twee weken Spaanse les te volgen in Montanita. Na mijn avontuur op de Chimborazo vulkaan had ik een paar dagen over voordat mijn lessen zouden beginnen. Ik wilde naar Puerto López om een eiland tour te doen, maar alle hostels waren hier vol vanwege bepaalde feestdagen. Ik besloot om gelijk naar Montanita te gaan en vanuit daar de tour te doen. Dit was de beste beslissing die ik had kunnen maken. 
Bij aankomst in hostel Moai werd ik zo warm onthaald door het personeel en de groep backpackers die er al was. Ik was gewoon verbaasd hoe welkom ik was. Er hing zo'n ontzettend fijne sfeer in het hostel en al snel was iedereen vrienden met iedereen. Een groepje Amerikanen van in de zestig haalden hun gitaren tevoorschijn en redemption song werd gecombineerd met Spaans liederen. 
De volgende avond was Bill jarig, een van de oudere Amerikanen. Er was een grote taart gekocht, live muziek en het was geweldig om te zien hoe deze man, nog zo jong van geest, genoot van zijn zevenenzestigste verjaardag samen met zijn vrienden en al deze andere mensen om hem heen. De mannen bleven nachts in het hostel, de jeugd ging op stap. We gingen met een hele groep naar Cañagrill, waar iedereen z'n schoenen uit trok en de hele avond in het zand danste. Het was zo leuk om te zien hoe iedereen genoot van de muziek en de geweldige groep waar we mee waren. 

De dagen in hostel Moai waren niet bijzonder. Het waren vooral de avonden die speciaal waren en iedereen bij elkaar kwam. Zondag avond was mijn laatste avond in Moai en ook voor vele anderen. We besloten met het hele hostel naar het strand te gaan en een kampvuur te maken. Het had geregend en het koste veel moeite om een vuur te maken. Uiteindelijk zat iedereen toch rond het kampvuur en had ik mijn beste avond tijdens mijn reis tot nu toe. De tekst van Guus Meeuwis klopte voor deze avond precies. 'Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan. En tenslotte tevreden, het licht uitgedaan'. Het had niet mooier kunnen zijn. Om 05:00 veegden we het zand van onze voeten en ging iedereen terug naar het hostel. Deze mensen waren niet zomaar meer backpackers, het waren vrienden. Ik vond het heel jammer om de volgende dag afscheid te moeten nemen van bepaalde mensen. Deze drie dagen met deze geweldige mensen waren zo bijzonder, momenten om nooit te vergeten. 

In het weekend heb ik nog een tour gedaan naar Isla de la plata. Dit was eigenlijk de reden om naar Montanita te gaan. Sochtends reden we met de bus naar Puerto López vanwaar we de boot namen naar het eiland. Augustus is de perfecte maand om walvissen te spotten en na een uur varen zagen we ze. Geweldig! Heel erg bijzonder om deze dieren van zo dichtbij te zien. Af en toe sprongen ze op uit het water, helaas was ik steeds net te laat dus het perfecte shot bleef uit. Bij het eiland aangekomen zwommen de schildpadden langs de boot, heel cool. We gingen het eiland op en liepen ongeveer twee uur over het eiland. Op het eiland zelf is verder niks, alleen maar natuur en dieren. De reden waarom ik zo graag naar dit eiland wilde, was vanwege de blue foot boobies. Na een kwartier lopen kwamen we de eerste al tegen. Deze vogels zijn zo mooi in het echt, het is bijna geen vogel meer maar een kunstwerk. Tijdens de wandeling kwamen we er nog meer tegen en ook nog heel veel andere vogels. Het was ontzettend mooi om al deze dieren te zien. De blauwe vogels leven alleen op de Galapagos eilanden en langs de westkust van verschillende landen in zuid Amerika, maar ik heb ze gezien! 

Na het weekend ging ik naar het hostel van de taalschool. Op maandag ochtend zouden de lessen beginnen. We startten met een kleine toets om het beginniveau te bepalen. Ik hoefde gelukkig niet op niveau 0 te beginnen omdat ik al wat basiskennis had. We hadden een groep van 4 meiden. Elke dag kregen we les van 08:00 tot 10:00 en van 13:00 tot 15:00, 4 uur per dag. Het was raar om ineens weer een gestructureerde dag te hebben, maar ergens was het ook wel lekker om wat ritme in je dag te hebben. Maandag avond hadden we een welkomsdiner, woensdags gingen we met de hele groep op stap en vrijdags sloten we de week af met een bbq en natuurlijk fiësta. In het weekend konden we lekker naar het strand. 
In de tweede week hadden we een groep van 6 en hadden we les van 10:00 tot 12:00 en 15:00 tot 17:00. We leerden deze week de verleden tijd waar ik erg blij mee was. Mijn Spaanse zinnen gingen vaak als: gister, ben ik in Montanita. Mensen begrijpen je wel maar het is ook wel fijn om de zinnen te kunnen zeggen zoals het hoort. Op vrijdagavond kregen we een salsa les op school en gingen we avonds uit eten met de groep en daarna voor de laatste keer op stap. Op zaterdag was het tijd om te vertrekken en afscheid te nemen van iedereen. Eigenlijk wilde ik gewoon in Montañita blijven omdat ik het er zo naar m'n zin had. Tegelijkertijd keek ik er ook naar uit om weer op pad te gaan, nieuwe bestemmingen te ontdekken en weer vrij te zijn. 

Hoe klein het plaatsje Montanita ook is, ik heb er twee geweldige weken gehad en heb ontzettend fijne mensen ontmoet. Omdat Montanita zo klein was, kwam je vaak dezelfde gezichten tegen, werd je vrienden met mensen en hadden we onze eigen winkeltjes en eettentjes waar we altijd kwamen. 
De tijd in Montanita zit er op, maar de herinneringen blijven. Het is weer tijd voor nieuwe avonturen!

Lieve groet uit Ecuador!