Jaisalmer, Jodhpur

Hetgeen waar ik maar moeilijk aan kan wennen hier, is de drukte van India. Al het verkeer, het getoeter, de verkopers die iets van je willen. Soms moet ik er ontzettend om lachen en soms word ik er ook helemaal gek van. Wanneer je aan India denkt, denk je aan drukte, maar het is toch een stuk heftiger wanneer je er echt middenin zit. Die drukte hoort nou eenmaal bij India en zal ook niet anders worden. Daarom maar verstand op nul, af en toe de mensen gewoon negeren en juist wel genieten van al het andere moois wat India te bieden heeft.

In Jaisalmer was het tijd voor de kamelentocht. We reden 50 km de stad uit waarna we aankwamen bij een kamp. Hier werden we op een kameel gehesen en gingen we verder de woestijn in. Op de kameel genoot ik van de natuur en de rust die er was. Het was zo fijn om even weg te zijn uit de drukke stad en alleen de geluiden van de natuur te horen. Onder onze begeleiders waren drie oude mannen. Alledrie gekleed in Indiase gewaden met tulband. Ik vond het zo'n prachtig gezicht en de foto's die ik maakte van die man, blijer kon je mij niet maken. Soms verbeeld ik me een foto in mijn hoofd, en dit was precies het beeld waarmee ik thuis wilde komen uit India. Aan het eind van de rit kwamen we uit bij onze slaapplek, midden in de woestijn. Er werden dekens op het zand gelegd en dat was ons bed. Er werd op een kampvuur heerlijk eten voor ons gemaakt, eindelijk een keer niet pittig, hoera. Avonds lagen we onder de dekens te kijken naar een geweldige sterrenhemel. De volgende ochtend reden we terug naar het kamp en gingen we terug naar Jaisalmer. Een geweldige belevenis. Terug in Jaisalmer ging ik nog een ronde door het fort. Een vrouw met een winkeltje sprak me aan. Dat gebeurt sowieso al niet vaak. Meestal zijn het mannen. Ze vertelde over haar vrouwengroep waarmee ze opkwam voor vrouwen in India. Vrouwen in India hebben een moeilijk leven en blijven vaak in huis voor het huishouden en het eten. De vrouw had twee dochters en hierdoor spraken haar schoonouders niet meer met haar. In hun ogen hadden ze hun zoon aan haar gegeven en had zij gefaald. Het zijn de zonen waar het om draait, zo vertelde ze me. Door haar verhaal werden de verhoudingen tussen man en vrouw hier in India nog maar eens extra belicht. Ik vond het heel sneu voor haar, maar kon weinig voor haar betekenen. Het enige wat ik kon doen was iets kopen in haar winkel, waarmee zij de vrouwengroep steunt. Ik kocht een mooi souvenir bij haar en wenste haar al het geluk toe.

De volgende morgen reden we naar Jodhpur. We hadden al veel drukte gezien, maar dit sloeg echt alles. We reden door straten waarbij je je afvroeg waarom mensen daar überhaupt met een auto doorheen gaan. Gewapend met oordoppen struinden we de Sardar bazaar af voor mooie souvenirs en verbaasden we ons over wat hier allemaal gebeurde. De grootste bezienswaardigheid in Jodhpur is het Mehrangarh fort. Hier waagden we ons de volgende dag aan. Gebouwd op een heuvel en met een hoogte van 36 meter torent het boven de stad uit. Ook dit fort was weer erg mooi, met veel details en prachtige kleurrijke kamers. Jodhpur wordt ook wel de blauwe stad genoemd, vanwege alle blauwe huizen die er zijn. De kleur blauw wordt geassocieerd met de Brshim's, de hoogste kaste binnen India. Vanaf het fort hadden we een heel mooi uitzicht over alle blauwe daken van Jodhpur. Na het fort liepen we de stad door en zochten we de blauwe huisjes op. Het was leuk om een beetje door de stad te dwalen. Als laatste bezochten we Jaswant Thada. Een witte marmeren tempel. Deze staat ook weer boven op een heuvel en dit keer waagden we ons aan een tuk tuk. Bij het ingaan van de bocht moest je oppassen dat je er niet uitvloog, voor de rest was het goed te doen. Aan het eind van de middag liepen we nog snel over de bazaar om ons daarna weer in onze hotelkamer te verstoppen voor alle chaos.

Wat opvalt hier is dat mensen vaak met ons op de foto willen. Ik zeg 'ons', maar meestal met Fardau. Misschien omdat die haar haar vaak los heeft en in jurkjes loopt en ik rondloop in vodden. Wanneer een man het vraagt zeggen we eigenlijk altijd nee, bij een vrouw of een kind maken we nog wel eens een uitzondering. We snappen eigenlijk nooit het idee hierachter. Maar goed, laat maar waaien.

Je kunt veel zeggen van India, maar een ding is het wel, en dat is fotogeniek. De gebouwen, de kleuren, het leven op straat, de mensen. Op elke hoek van de straat pak ik weer m'n camera erbij voor een mooi plaatje. Vooral de mensen hier vind ik mooi om te fotograferen omdat ze zo bijzonder zijn.

Vandaag zijn we naar Ranakpur gereden. Een plaatsje met maar 1 straat. Er loopt een schildpad in de tuin, de vogels fluiten en de apen hangen in de boom. Voor een dag even lekker weg uit de drukte van de stad.

Namasté en groetjes uit India.