Lake district & Patagonië

Na Mendoza in Argentinië ging ik naar Santiago en Valparaiso in Chili. Ik reisde een week met Marcos uit Argentinië. Het was leuk om even met iemand samen te reizen maar toch ook heel anders. Tot dan toe had ik bijna 5 maanden alleen gereisd en precies gedaan wat ik zelf wilde. Nu was ik steeds met iemand samen en namen we samen beslissingen wat te doen. Hoe gezellig en leuk die week ook was, ik wilde weer mijn eigen ding doen. We besloten op te splitsen. Marcos ging naar het noorden, ik ging naar het zuiden.

Na acht uren kwam ik aan in Pucon. Het was Chili, maar als je Zwitserland zei geloofde je het ook. De blauwe meren, de houten huisjes, er stond zelfs een paarse Milka koe op straat. Pucon zijn grootste attractie is het beklimmen van de actieve Villarica vulkaan. In eerste instantie was het niet mijn bedoeling om dit te doen, maar toen ik terug liep van het meer en de witte vulkaan zag dacht ik, daar moet ik ook heen! En zo ging ik de volgende morgen met een groep mee naar de vulkaan. Het was 5 uur lopen naar de top op 2800 meter. Omdat het dit keer niet op hele grote hoogte was kon je hier de hele tocht goed en normaal ademen en daardoor was de tocht ook goed te doen. Ik kon nu goed merken hoe een groot verschil het is met lopen op grote hoogte waarbij je constant buiten adem bent en hier in een lager gebied waar het zo gemakkelijk gaat. Het uitzicht op de top was geweldig en ook de krater zelf was buitenaards mooi. Je kon zelfs af en toe de lava omhoog zien spuiten. In plaats van naar beneden te lopen had dit keer iedereen een plastic zitje mee en konden we het hele stuk naar beneden sleeën. Onze gids ging op ski's en het was net of waren we op wintersport, heel erg leuk! 
De volgende dag huurde ik een mountainbike en ging ik de omgeving verkennen. Het eerste stuk fietste ik verkeerd en werd ik achterna gezeten door een paar hele boze honden. De omgeving was heel erg mooi en het voelde soms alsof ik in een 'alle lof voor Almhof' reclame terecht was gekomen. Halverwege kwam ik uit bij een aantal watervallen met prachtig blauw water en ik eindigde bij een groot meer. Het was leuk om in plaats van vast te zitten aan een tour, ook eens even zelf op pad te kunnen. 

Ik vervolgde mijn weg naar Puerto Varas. Een aantal weken geleden, in het noorden van Chili, raakte ik bevriend met mijn gids van die dag, Jaime. Jaime is een jonge van 31 die houd van de natuur en met zijn lange pikzwarte haar doet hij me een beetje aan een indiaan denken. Jaime werkt in het noorden maar is af en toe in het zuiden bij zijn moeder. We hadden contact gehouden en de volgende dag zouden we afspreken. 
Hij haalde me op samen met zijn vriend. Het was leuk om hem weer te zien. We reden naar een meer, klommen over de rotsen en gingen daarna zwemmen. Veel te koud. Daarna reden we door naar zijn huis. Vanaf de weg moesten we nog een halfuur lopen want de auto kon daar niet komen. Aangekomen bij het huis voelde ik me alsof ik in een aflevering zat van Floortje naar het einde van de wereld. Het was een klein oud huisje, helemaal van hout en zonder buren, maar wel met 8 honden, 9 katten, schapen, varkens, kippen en een kalkoen. Jaime zijn moeder woont hier helemaal alleen en dit huis is al bijna 100 jaar in zijn familie. Ik vond het heel bijzonder om te zien hoe deze mensen hier wonen en ook hoe gastvrij ze waren. Zijn moeder had mij nog nooit gezien maar ik was ontzettend welkom en s'avonds kregen we een heel menu van eten en drinken bereid op het ouderwetse kookstel met echt vuur. Na het eten gingen we nog een rondje lopen met een paar honden en daarna brachten Jaime en zijn vriend mij weer terug. Wat een fantastische dag! 

Vanuit Puerto Varas nam ik de bus naar Bariloche, Argentinië. De rit was weer schitterend en hier aangekomen was het nog meer Zwitserland dan in Pucon. Bariloche ligt aan een meer met uitzicht op de bergen. De volgende dag nam ik de lokale bus voor een wandeling naar Circuito Chico. De ruige natuur, bergen, meren, ik vond het schitterend. De volgende dag nam ik opnieuw de bus voor een andere wandeling naar Cerro Catedral. In de bus kwam ik een Engels meisje tegen, Lucia, en we besloten samen te gaan. De tocht was schitterend met eerst de meren, daarna de rivier en de bossen om vervolgens te eindigden bij het meer bij Refugio Frey. Het was een prachtige tocht met fijn gezelschap. 

Na Bariloche was het tijd voor het echte zuiden van Chili en Argentinië wat samen Patagonië vormt. Hier keek ik misschien wel het meeste naar uit. Drie jaar geleden zag ik een plaatje van Patagonië op internet en toen dacht ik, daar wil ik ooit heen. De ruige natuur, de landschappen, het leek me geweldig. Na een record rit van 1500 km en 25 uur kwam ik aan in el Chalten. 
El Chalten is misschien iets groter dan Bakhuizen en is de hiking hotspot van Patagonië. De meest bekende berg hier is de mount Fitz. Ik kon m'n ogen ook bijna niet geloven toen we aankwamen en de Fitz Roy helemaal zichtbaar was met een strakblauwe lucht, zo mooi. Ik kon pas middags inchecken in het hostel en omdat het weer perfect was, pakte ik een rugzak in, kocht wat eten, nam m'n wandelstokken en ging gelijk op pad. Ondanks de lange busrit, moest en zou ik vandaag naar de Fitz Roy want het weer was geweldig en misschien morgen wel helemaal anders. De tocht was prachtig maar het laatste uur ontzettend zwaar en steil. Na 3,5 uur kwam ik aan. Ik zag de Fitz Roy, de Laguna er voor, de blauwe lucht, het was perfect. Wat een geluk! Daarna liep ik nog twee uur extra naar een gletsjer en daarna nog 3 uur terug. Na bijna 9 uur lopen kwam ik helemaal gesloopt terug in el Chalten, maar wat was dit mooi! 

De volgende dag ging ik naar Laguna Torre met m'n kamergenoot Timo uit Duitsland. Ook dit was weer een prachtige tocht. Na de lange dag van gister liepen we vandaag weer ongeveer 24 km. De bergen, de uitzichten, ik vond het geweldig. 
Ook de dag daarna liepen we nog een lange tocht van dezelfde afstand. Onderweg in de verte zagen we heel ver weg een klein paadje een berg opgaan. Zou dat het zijn? Nee dat kan het niet zijn, grapten we tegen elkaar. Toen we 2,5 uur verder waren keken we naar dezelfde berg. Het was het wel en van dichtbij was het nog steiler. 21 helse minuten liepen we steil omhoog en toen was daar het panoramische uitzicht over de hele omgeving van el Chalten, het was alle inspanning weer waard. We kwamen nog twee Duitse jongens tegen en avonds eindigden we met z'n allen in een bar. 
Wat heb ik genoten in el Chalten. Dit is wel een van mijn favoriete plekken waar ik tot nu toe geweest ben. Vier dagen dag in dag uit lange tochten maken door de natuur, precies wat ik nou zo mooi vind. 

De volgende morgen liep ik nog een klein tochtje van 4 km en ging daarna met de bus naar el Calafate. Slechts drie uur was ik onderweg. Hetgeen wat jaarlijks duizenden toeristen  naar el Calafate brengt, is de gigantische Perito Moreno gletsjer. De volgende dag ging ik. Je weet dat dit groot is maar toen we de gletsjer vanuit de bus konden zien, zat ik daar echt met grote ogen. Wow. De gletsjer is op sommige stukken 70 meter hoog, 4 km breed en honderden meters, misschien wel kilometers lang. Het was heel indrukwekkend om dit in het echt te zien. Door de boot die langs vaarde besefte je pas hoe groot de gletsjer eigenlijk was want het bootje was een stipje naast de gletsjer. Het was geweldig. 

Vanmorgen ging ik met de bus van el Calafate naar Puerto Natales in Chili. Nog meer zuidelijk. Ik vind het fantastisch hier te zijn, het zuidelijkste deel van de wereld. Onderweg is er niks meer dan een paar huisjes en kale landschappen. Ook zijn er in dit gebied meer schapen dan mensen. Toen ik vandaag langs het water liep met een stormachtige wind, voelde het ook echt of ik bijna aan het eind van de wereld ben. Toch is dat niet het geval en moet ik nog even geduld hebben voordat ik het zuidelijkste puntje heb bereikt. 

De WiFi is hier steeds heel slecht en ik krijg weinig foto's erop. Er zijn wel een aantal nieuwe, maar staan weer door elkaar. Op pagina 2 in album Chili en Argentinië. 

Lieve groet uit Chili.