EBC, Chitwan NP

Je zou zeggen dat ik opgelucht was na het behalen van Base Camp, en dat was ik ook. Maar tegelijkertijd voelde het ook als een soort einde. Toen we terug liepen naar Lobuche had ik tranen in m’n ogen. Ik denk van trots maar ook omdat ik eigenlijk nog niet wilde dat het ophield. We waren acht dagen onderweg geweest om boven te komen, en nu was het doel bereikt. Het was zo’n mooi avontuur geweest en dat was het nog steeds. Het hield ook nog niet op want de terugweg naar Lukla duurde nog 3 dagen.

De volgende dag liepen we van Lobuche naar Tengboche. Een stuk van 18km en bij aankomst had ik bijna verbrijzelde knieën want we daalden vandaag van 4900 naar 3800 meter. Het ergste gevaar van de hoogte was er nu gelukkig wel van af. Aangekomen in Tengboche was er eindelijk weer bereik. Ik had 6 dagen niemand kunnen bereiken, wat voor mijzelf maar helemaal voor het thuisfront niet leuk was.

Ik weet ook wel dat het voor sommige mensen makkelijker was geweest als mijn grootste hobby schaken was geweest, of als ik bij de bridgeclub van Bakhuizen was gegaan, maar ik hou nu eenmaal van de bergen. Gelukkig na een belletje waren de gemoederen weer wat gerust gesteld.

De volgende dag liepen we terug naar Namche Bazaar. We liepen dezelfde route als de heenweg wat aan de ene kant een nadeel was, maar voor ons nu juist in het voordeel. Alle dagen die we in de sneeuw hadden gelopen met grijze lucht, konden we nu zien met mooi weer.

Vanaf Namche Bazaar was het nog 1 dag lopen. Een tocht van 20km en hoewel we naar beneden gingen moesten we ook weer omhoog. Na elke trap kwam er weer een volgende trap en weer een en weer een. Ik was kapot. De laatste twee uur heb ik bijna alleen maar naar de grond gekeken, zo moe was ik. Na 7 uur lopen kwam er een gids en een hoopje mens aangelopen in Lukla. Eindelijk, we waren er.

Aangekomen bij de lodge was er een grote verrassing, een warme douche. Na 11 dagen stond mijn haar bijna stijf overeind, had ik inmiddels vier wenkbrauwen gecreëerd, uitslag over m’n hele buik en armen, en over de bloemetjesgeur die ik al die dagen met me meedroeg nog maar te zwijgen. Ik leek meer op een wolf dan op een vrouwelijk mens. Ik heb denk ik nog nooit zo genoten van zoiets simpels als een douche.

De volgende dag vloog ik samen met Raju terug naar Kathmandu. Het Tenzing-Hillary vliegveld van Lukla staat bekend als een van de gevaarlijkste vliegvelden ter wereld, mede door de korte landingsbaan en het ravijn er achter. Dit had ik thuis maar niet verteld, maar hier waren ze natuurlijk allang weer zelf achter gekomen, haha. De laatste 30 minuten in angst, maar ook dit kwam weer goed.

De Himalaya is een van de machtigste natuurgebieden ter wereld en dat voel je. Het is grootser, uitdagender maar ook gevaarlijker. De natuur heeft het hier voor het zeggen en de mens moet zich daar maar aan overgeven.

Negen van de tien hoogste bergen ter wereld liggen in Nepal en het was onbeschrijfelijk om daar tussen te lopen.

Het was echter niet zonder risico’s. Door de sneeuw en de kou waren sommige stukken van de route afgesloten omdat het te gevaarlijk was. Ook de hoeveelheid mensen die we hebben gehoord welke ziek zijn geworden van de hoogte. Evacuaties met helicopters naar Kathmandu, en zelfs iemand die is overleden. Mensen lopen veel te snel naar boven en nemen dit naar mijn idee niet serieus genoeg. Wij gelukkig wel, en de twee rustdagen waren in mijn geval ook echt nodig. De natuur heeft hier altijd het laatste woord.

Deze tocht was de zwaarste tocht die ik heb gelopen. 104 km en 2700m omhoog en weer omlaag. Door wind en sneeuw gingen we onze weg. Het was vooral de kou die het zo zwaar maakte. Vooral in de bovenste gebieden voelden de nachten voor mij (als gediplomeerd koukleum) echt als overleven. Met soms temperaturen van -10 of lager, een isolatie van 0, en maar twee uurtjes per dag een kachel, is hier misschien iets bij voor te stellen. De mooie tochten overdag en de momenten dat iedereen rond de houtkachel zat, liet je de kou weer even vergeten.

Ik herinner me de avond in Lobuche waar iedereen bij de kachel zat en een Engelsman zei, “Al deze mensen uit zoveel verschillende landen, maar allemaal met dezelfde passie, de bergen”.

Soms dacht ik echt, wat doe ik hier? Maar bij het bereiken van Everest Base Camp en de terugkomst in Lukla wist ik weer waar ik het voor gedaan had. Ik heb weer een fantastisch avontuur mogen beleven wat niemand me ooit meer afneemt.

Na 2 dagen bijkomen in Kathmandu ging ik op weg naar Sauraha, een dorpje vlakbij Chitwan National Park. De volgende dag deden we een jungle tour door het park. Eerst twee uur in een kano waarbij we langs allemaal krokodillen voeren, eenden en allemaal mooie vogels. Na twee uur stapten we aan wal en kon de terugtocht beginnen. Het Chitwan park staat bekend om zijn neushoorns en hier gingen we dan ook naar op zoek. Niet zonder gevaar. Onze gids vertelde dat wanneer er een neushoorn achter ons aankwam we zo snel als kon in een boom moesten klimmen en we veilig waren. Uuuuh, oké.

We vonden die dag twee neushoorns, waarvan de laatste ontzettend dichtbij was. Gelukkig wel met bomen er tussen. We moesten zachtjes lopen en fluisteren en we vonden een mooie plek om het dier te bekijken. Het was zo geweldig mooi om zo’n groot beest in het wild te zien. Blij kwamen we avonds terug, we hadden ze gezien!

Vanmorgen heb ik de bus genomen naar Pokhara. Voor de 150 km waren we toch nog 6 uur onderweg, om maar even een idee te geven. Pokhara is de uitvalsbasis voor trektochten door het Annapurna gebied. It giet wer oan!

Groetjes uit Nepal!

Liefs, Iris